Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Κάποιες σιωπές ξέρουν τις απαντήσεις, μα δεν μιλούν.
Προτιμούν να στέκουν έτσι εκεί, ασάλευτες και να παρατηρούν.
Προτιμούν να περιμένουν τον χρόνο να περνάει δίπλα τους, πάνω τους, μέσα τους και αυτές να γνωρίζουν το τί και το πώς.
Είναι δύσκολη η σιωπή.
Μιλάει την δική της γλώσσα.
Έχει την δική της ανάγνωση, είναι ένας κώδικας από μόνη της.
Έχει δύναμη η σιωπή, μα έχει και πολύ πόνο.
Έχει και πολύ θάρρος ή κρύβει πολύ θυμό και φόβο.
Έχει δύναμη η σιωπή και γίνεται κραυγή εκεί που δεν το περιμένεις, κρότος εκκωφαντικός.
Υπάρχουν σιωπές που δεν μίλησαν ποτέ, δεν πήραν ανάσα, δεν σάλεψαν, μα υπάρχουν και εκείνες, οι άλλες, που λύγισαν σίδερα, που έφεραν τρικυμίες σε λίμνες, που έκοψαν ανάσες.
Μεγάλο πράγμα η σιωπή και γ’ αυτόν που την εκδηλώνει και γι’ αυτόν που την εισπράττει.
Ίσως τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή να τα λέμε μέσα από μία σιωπή. Ίσως εκείνα που δεν μπορούμε να πούμε είναι όσα θέλουμε και όσα ευχόμαστε να γίνουν.
Εκεί που ξέρουν να διαβάζουν την σιωπή σου, εκεί που αφουγκράζονται τον ήχο της, εκεί που μυρίζουν το άρωμά της, εκεί να μείνεις.
Εκεί είναι οι άνθρωποι σου, εκεί είναι το λιμάνι σου.
Γιατί εκεί δεν έχεις να εξηγήσεις τίποτα.
Γιατί εκεί δεν σε θέλουν για ό,τι λέει το στόμα σου, αλλά ολόκληρη η ύπαρξη σου.
