Εκεί που οπισθοχωρεί η λογική, ζει ο έρωτας.

Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου

Φύγε ρε διάολε από το μυαλό μου! 
Φύγε από τις σκέψεις μου. 
Φύγε από τις μνήμες μου. 
Είμαι καλά. Έχω αποτοξινωθεί από την παρουσία σου. Έχω αρχίσει να ζω. 
Μου έχω επιτρέψει να νιώθω ξανά, να εμπιστεύομαι, να αφήνομαι. 
Έχω αφήσει τις πληγές να κλείσουν. 
Μόνο να, πού και πού, εκεί που ξαφνικά παίζει μια μελωδία γνώριμη, το μυαλό φεύγει. 

Βλέπεις το μυαλό, δεν υπακούει στη λογική, υπακούει στην καρδιά. Υπάκούει στον λοχαγό έρωτα. Υπακούει σε όλα εκείνα που έμαθαν να επαναστατούν όταν τα παραχώνεις στα κουτάκια τους. 

Κι είναι εκείνες οι στιγμές, που κρατάνε όσο το ανοιγόκλεισμα των ματιών.. οι πιο αληθινές. 
Εκείνες που η λογική οπισθοχωρεί και δίνει τη θέση της, στον λοχαγό έρωτα.