Εμάς, αγάπη μου, οι ψυχές μας, περιπλανιόνται μαζί! 

Γράφει η Έφη Παναγοπούλου

Ο φράχτης μου, έγινε με πόνο και δάκρυα, αλλά και με πολλή αγάπη. Δεν έβαλα υλικά από ξύλο ή σίδερο στην περίφραξη. Στην πόρτα, δεν μπήκε κλειδαριά. Την είχα πάντα ανοιχτή για όλους.

Δεν με ένοιαζε ποιος έμπαινε, ποιος έβγαινε και τι θα δώσω.

Έδινα όσο άντεψε η ψυχούλα μου, όσο δεν μάτωνε από κάποιο περιστατικό, αλλά και πάλι..

Όσο έσταζε, όσο μάτωνε, τόσο πείσμωνε, λες και δεν είχε να κάνει άλλα πράγματα από το να δίνει συναισθήματα, από το να μοιράζει συμπόνοια και αγάπη. Βλέπεις αυτό μόνο την χαροποιούσε.

Απέναντι από τον φράχτη, ήταν ο δικός σου φτιαγμένος από ατσάλι, με ωραία, μεγάλα παράθυρα, χωρίς τζάμια. Να μην μπορείς να βλέπεις έξω. Η πόρτα σου μεγάλη, με σιδεριά και διπλή κλειδαριά.

Πολλές φορές, ούτε εσύ μπορούσες να γυρίσεις το κλειδί. Ο φράχτης σου, φρούριο κι όποιος ακούμπαγε, μάτωνε από τις σιδεριές. Μέσα, πάντα κλεισμένος μόνος σου.

Όποτε είχες όρεξη για κουβέντα κι αγκαλιά, για ζεστασιά, άνοιγες την ακριβοθώρητη πόρτα σου κι έμπαινες σε εμένα. Καθόσουν όσο ήθελες και έφευγες, ξεχειλίζοντας αγάπη.

Μετά, ξεχνούσες για μεγάλο διάστημα ότι η πόρτα μου ήταν ανοιχτή κι έψαχνες αλλού.

Έψαχνες για πόρτες που σου άνοιγαν για λίγο και σου έκλειναν απότομα και γρήγορα. Για αγκαλιές που σου άνοιγαν για λίγο και σου έκλειναν απότομα και γρήγορα. Για αγκαλιές που σε γέμιζαν με πολλά χάδια αλλά και πολλή ανασφάλεια.

Και σε έκαναν να κλείνεσαι και πάλι, μέσα στο φρούριό σου.

Κι έτσι μια μέρα, αποφάσισες χωρίς να μου εξηγήσεις, αν και ήξερες ότι ήξερα. Ο φράχτης σου κι ο φράχτης μου. Η πόρτα σου και η δικιά μου, ξέχασες ότι πάντα σου άνηκαν και τα δυο. Κι έτσι έβαλες περίφραξη με ατσάλι και σε εμένα.

Χωρίς να το καταλάβω κι εγώ, το δέχτηκα αδιαμαρτύρητα. Ή ίσως το είχες καταλάβει; Ή ίσως ήθελες να με σώσεις;

Ήξερες ότι κατά βάθος με πλήγωνε, μου μάτωνε η ψυχή κάθε φορά που έκανες τη μεγαλειώδη σου έξοδο.

Ο φράχτης σου κι ο φράχτης μου, η πόρτα σου κι η πόρτα μου, θυμάσαι όμως πως οι ψυχές που αγαπήθηκαν πολύ, μόνο καλό μπορούν να δώσουν;

Ίσως με στεναχώρησες λίγο, αλλά δεν με πλήγωσες. Ίσως μάτωσα λίγο, αλλά εν γνώση μου, το άφησα να συμβεί.

Αν ποτέ θυμηθείς να περάσεις, η πόρτα μου θα είναι ακόμα ανοιχτή, κι αυτή είναι η αλήθεια μου.
Η αλήθεια που λυτρώνει και φαίνεται μόνο με τα μάτια της ψυχής.
Κι εμάς, αγάπη μου, οι ψυχές μας, περιπλανιόνται μαζί!