Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Λες, δεν με αγάπησε ποτέ κανένας.
Μα τί είναι πάλι αυτά που λες;
Άνθρωπος στην γη, δεν υπάρχει ή δεν γεννήθηκε ακόμα που δεν αγάπησε είτε αγαπήθηκε!
Θλιμμένος είσαι. Νιώθεις απομονωμένος. Το χαμόγελο πικρό. Η καρδιά στάζει στενοχώρια.
Γιατί βάζεις τον εαυτό του σε αυτή την διαδικασία; Όπως τα λουλούδια στον κήπο σου, που με τόση τρυφερότητα φροντίζεις, έτσι δώσε αγάπη και στον εαυτό σου. Σε εσένα!
Στα μάτια σου κολυμπούν θαλάσσιες ελπίδες. Στην ψυχή σου, ω, η ψυχή του, υπόσχεται ταξίδια αυτογνωσίας και υπέρβασης.
Μονάχα οι λίγοι σε πηγαίνουν εκεί.
Εκείνοι που μέσα από τον πόνο συστήθηκαν με την καθάρια Αγάπη και την διανέμουν απλόχερα σε όσους αξίζει.
Για αυτό πες μονάχα, εμένα με αγαπά η ζωή, εμένα με αγαπά ο Θεός και ύστερα άφησε αυτό το συναίσθημα να απλωθεί και στις καρδιές που είναι συμβατές, και πού ξέρεις..
