Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Εμείς δεν θα έχουμε ποτέ τέλος, μόνο παύσεις.
Ίσως γιατί γνωριζόμασταν πριν να συναντηθούμε.
Ίσως γιατί πάντα περίμενε ο ένας τον άλλον.
Ίσως γιατί έχουμε υπάρξει μαζί σε άλλες, σε προηγούμενες ζωές.
Ίσως γιατί μιλάμε απλά με τα μάτια ,χωρίς να χρειάζεται τίποτα άλλο.
Ίσως γιατί ψάχνουμε ο ένας τον άλλον ανάμεσα στο πλήθος, όπως ψάχνει ο κυνηγημένος το καταφύγιο του.
Ίσως γιατί ακούμε ο ένας το όνομα του άλλου και νομίζουμε ότι δεν υπάρχει κανείς στον κόσμο με το όνομα αυτό.
Ίσως γιατί τα κορμιά μας πονάνε όταν δεν αγγίζει το ένα το άλλο
Ίσως γιατί το μοναδικό άρωμα που αναγνωρίζουμε είναι του δικού μας έρωτα
Ίσως γιατί έχουμε υπερπηδήσει πολλά εμπόδια και τα έχουμε καταφέρει.
Εμείς θα έχουμε μόνο παύσεις, γιατί και αυτές έχουν την σημασία τους.
Σε βοηθούν να κατανοήσεις, να αφουγκραστείς, να δεις καθαρά, να πας πιο μπροστά.
Οι δικές μας οι παύσεις δεν γνωρίζουν από απόσταση, από χρόνο, από αιτίες, από συνθήκες.
Να το θυμάσαι αυτό.
Ακόμα και μακριά μου.
Αφιερωμένο..
