Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Σε ένα άγγιγμα σου παραδόθηκε όλη μου η ύπαρξη, στην αίσθηση της αναπνοής σου στο αυτί μου παρέλυσε όλο μου το σώμα.
Αν μια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον έρωτά μας αυτή θα ήταν το “ανεκπλήρωτο”, το πάντα ημιτελές.
Για μένα ήσουν πάντα το για πάντα μου ακόμα κι όταν εσύ δεν ήσουν πουθενά τριγύρω, είχα πάντα την ελπίδα πως στην επόμενη στροφή της ζωής μου θα σε βρω απέναντι μου να μου χαμογελάς με εκείνο το χαμόγελο που έσβηνε τα πάντα γύρω μου, να κοιτώ τα μάτια σου που χανόμουν μέσα τους.
Είχα πάντα την ψευδαίσθηση πως όσο σ’ αγαπούσα μ’ αγαπούσες και περίμενα με προσμονή την μέρα που θα τα παρατούσες όλα και θα ερχόσουν να τελειώσουμε εκείνο που αφήσαμε μισό. Και έδεσα την ζωή μου με την δική σου με τρόπο πρωτόγνωρο, με δεσμούς άσπαστους, χωρίς να ξέρω που θα βγει ή αν θα βγει.
Δέθηκα μαζί σου και τώρα δεν ξέρω πώς να λυθώ, δεν ξέρω πώς να φύγω από εσένα και κάποιες φορές γίνεται αβάσταχτο μα δεν πειράζει, χαλάλι.