Εμείς οι δυο, θα είμαστε πάντα η εξαίρεση στον κανόνα τους

Άσε να λένε οι πολλοί αγάπη μου, εμείς πάντα θα είμαστε η εξαίρεση.
Θα μας δείχνουν πάντα προσπαθώντας να μας φτάσουν, άδικος ο κόπος.
Δεν έχει σημασία αν είσαι εδώ ή όχι,  εγώ πάντα θα σε ακολουθώ, θα τρέχω να σε πιάσω, θα σε βρίσκω στα πιο απίστευτα μέρη και θα σου δίνω το μεγαλύτερο φιλί.
Όταν κουραστώ όμως ξέρω ότι θα έρθεις εσύ, ποτέ σε μέτριες καταστάσεις, θα εμφανιστείς σαν το τσουβάλι με τις λίρες που δεν εύχομαι πότε γιατί έχω εσένα, όσο και αν σε έχω, ίσως και καθόλου.
Μου κόβεις την ανάσα, μόνο εσύ, ένα ανεξήγητο αίσθημα μέσα μου όσα χρόνια και αν πέρασαν και όσα θα έρθουν ακόμα.
Εγώ σε γνωρίζω, ξέρω πως αυτό το υπέροχο χαμόγελο το χαρίζεις μόνο όταν είσαι πραγματικά ήρεμος και ασφαλής.
Ξέρω το χάδι σου, αυτό το υπέροχο άγγιγμα σου και πίστεψε με είναι ότι καλύτερο με έχει αγγίξει ποτέ.
Αναγνωρίζω τη φωνή σου ανάμεσα σε χιλιάδες, ξεχωρίζει μέσα στους πολλούς, θυμίζει λίγο ήρεμη δύναμη, ξέρεις αυτή που μόνο εγώ και εσύ έχουμε δει.
Κάπου μυρίζει εσύ αλλά ποτέ δε με μπερδεύουν τα αντίγραφα, έρχομαι σε εσένα με κλειστά μάτια.
Ευλογημένη που σε γνώρισα, που έζησα το τέλειο.
Καταραμένη που δε σε έχω πια, που ζω το τίποτα.
Ευτυχισμένη που είσαι καλά.
Δυστυχής που δεν έχω “καμιά” θέση σε όλο αυτό.
Να θυμάσαι πάντα όσα προσπαθείς να ξεχάσεις.
Και οπότε με βλέπεις να μου χαμογελάς όπως τότε.