Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου
Και είναι που κάθε φορά που ερχόμαστε πιο κοντά, αυτά τα φτερά της καρδιάς ολοένα και μεγαλώνουν. Μεγαλώνει το φως της ψυχής και μας χαμογελά. Πολλαπλασιάζονται οι ευλογημένες ημέρες.
Έρχονται και εκείνες οι αμέτρητες ξένες στιγμές που σε αποσυντονίζουν, σε παραπλανούν, σε παρασύρουν.
Έρχεται όμως και ο δικός μας αέρας να ζητήσει, να απαιτήσει, να λάβει τα όσα του ανήκουν. Να λάβει τα τίμια και τα πιστά.
Και εμείς σε μικρές δόσεις του τα προσφέρουμε. Πόσα θέλεις; Τόσα χρειάζεσαι; Από εμένα πάρε παραπάνω, από εκείνον όχι ακόμη.
Εκείνος, το ξέρω.
Θέλει τον χρόνο του. Και όταν είναι έτοιμος θα κεντήσει μονάχα χαμόγελα χρυσά και θα μας ταξιδέψει στην χαρά.
Ο καθένας στον δικό του χρόνο πλάθει τους δικούς του θησαυρούς. Το ξέρω, το νιώθω. Η ζωή είναι φορέας θαυμάτων και όσοι κοιτούν και μιλούν με τα μάτια της ψυχής, εκείνοι θα δικαιωθούν .
Τα άστρα μεθούν όταν οι ψυχές μιλούν για ίδιες πηγές. Αλήθεια, αυθεντικότητα, καθάρια αγάπη.
Τότε μόνον αγγίζουν τις ευλογίες του υπερβατικού έρωτα.
Γιατί εμείς οι δύο μαζί κάνουμε έναν υπέροχο άνθρωπο.