Εμμονή φίλε μου αυτός ο έρωτας, δεν την γλυτώνεις.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου 

Ξεκινάς και πηγαίνεις εκεί που σου αρέσει γιατί βλέπεις εκείνο το κάτι που δεν έχεις δει ποτέ ξανά, που ταιριάζει στις κόρες των ματιών σου. Προχωράς και εκείνο το κάτι γίνεται ολοένα και ομορφότερο, ολοένα και καλύτερο από εκείνο που είχες δει για πρώτη και μοναδική φορά και αρχίζει να σου γίνεται εμμονή.
Ημέρα με την ημέρα και δεν αντέχεις δίχως του και δεν αντέχουν τα μάτια σου να μην το βλέπουν και δεν αντέχουν τα χείλη σου να μην το φιλούν, τα χέρια σου να μην το αγκαλιάζουν, το κορμί σου να μην το ποθεί.

Μην προσπαθήσεις να φύγεις, δεν θα τα καταφέρεις η εμμονή γίνεται ολοένα και πιο δυνατή όσο περνάει ο καιρός, όσο είσαι κοντά του ή μακριά, τι σημασία έχει, είναι δικό σου, ολάκερο και σε ποθεί όσο και εσύ και σε περιμένει να γίνεται ένα σε εκείνο εκεί το κρεβάτι που βογκά πάθος, έρωτα, αγάπη.

Πήγαινε και μπες βαθιά μέσα της, εκείνη περιμένει να σε καλοδεχτεί με όλα της τα αρώματα να ξεχειλίζουν και να στάζουν στο κορμί σου.

Εμμονή φίλε μου, δεν την γλυτώνεις.

Εμμονή!