Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Ενός λεπτού σιγή για τα φιλιά που αφήσαμε να πεθάνουν εχθές το βράδυ.
Ενός λεπτού σιγή για τον έρωτα που δεν κάναμε, για τις ανάσες που δεν πήραμε, για τα χάδια που δεν κλέψαμε.
Ενός λεπτού σιγή για τα φιλιά που εκφυλιστικαν στον χρόνο, για τις ματιές που δεν διασταύρωθηκαν, για τις ανάσες που δεν κόπηκαν.
Ενός λεπτού σιγή για το κορμί που δεν ταξίδεψε, που δεν κάηκε στο άγγιγμα, που δεν μετάνιωσε το έκφυλο.
Ενός λεπτού σιγή για το πάθος, τον πόθο ,την αντάρα στην ψυχή, το παγωμένο βλέμμα στα μάτια.
Ενός λεπτού σιγή για τον έρωτα που έμεινε ανομολόγητος, για τον έρωτα που ήταν ψεύτικος, για τον έρωτα που δεν είχε σπίτι.
Ενός λεπτού σιγή για τα “μου” που ήταν κτητικά και για εκείνα που ειπώθηκαν ξεδιάντροπα.
Ενός λεπτού σιγή για όλες τις καλημέρες σε αναμονή, τις καληνύχτες μου δημιούργησαν προσδοκίες και την αλήθεια που τελικά ήταν απατηλη.
Ενός λεπτού σιγή για την φλέβα που κτυπά στον λαιμό δυνατά, για το δάκρυ που ξεπλένει τα πάντα, για το δέρμα που θυμάται.
Ενός λεπτού σιγή για τους ερωτευμένους όλης της γης, για όσους αγαπούν πραγματικά, για όσους είναι ανίκανοι ν’ αγαπήσουν και για όσους περιμένουν ν’ αγαπηθούν.
Ενός λεπτού σιγή για όσα χρωστάμε στον εαυτό μας, για όσα δεν τολμησαμε, για όσα ήταν ήταν πολύτιμα.
Μια κραυγή για το “μαζί “.
Αφιερωμένο..
