Γράφει ο “Ανώνυμος”
Σε είδα ξανά μετά από καιρό. Πολύ καιρό και παραξενεύτηκα λίγο. Με εμένα πρώτα.
Είναι περίεργο να μη νιώθεις τίποτα για έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν τόσο σημαντικός για σένα. Μα πιο πολύ παραξενεύτηκα με εσένα.
Έβλεπα μια άλλη. Δεν είδα πουθενά εκείνο το πρόσωπο που λάτρεψα. Πουθενά εκείνο το χαμόγελο. Ναι, χαμογελούσες, αλλά έχεις εκείνα τα μάτια, που ελάχιστοι στον κόσμο έχουν, που λένε πιο πολλά από τα χείλη.
Και τα μάτια αυτά δεν ήταν τα δικά σου. Όχι αυτά που γνώρισα εγώ τουλάχιστον. Όχι αυτά που έλιωνα για να αντικρίσω κάθε πρωί. Κούνησα ασυναίσθητα το κεφάλι μου και για κάποια δευτερόλεπτα έμεινα στο κενό.
«Α ρε μωρό μου..» βγήκαν αυθόρμητα απ το στόμα μου οι λέξεις. Άναψα το τσιγάρο μου, δυνάμωσα τη μουσική και συνέχισα..
Ερωτευόμαστε βλέμματα. Βλέμματα που ξέρουμε ότι μας ανήκουν. Μάτια που ξέρουμε ότι δε θα κοιτάξουν ποτέ κανέναν έτσι. Χαμόγελα που είναι πιο ζεστά από μεσημέρια Αυγούστου.. κι όταν αυτά τελειώνουν, κι όταν ξαναβλέπουμε τα ίδια πρόσωπα μετά από καιρό, τα τόσο γνώριμα πρόσωπα, να είναι τόσο ξένα, σχεδόν ανακουφιζόμαστε. Είναι σα να μπαίνει μια τελεία σε μια τεράστια ακαταλαβίστικη πρόταση.
«Ευτυχώς ο Αύγουστος έρχεται κάθε χρόνο…»
