Γράφει ο “Ανώνυμος”
Ξέρεις τελικά τι είναι ο έρωτας;
Αυτό που με τόση μανία επιδιώκουμε όλοι να μας βρούμε;
Είναι η λαχτάρα να ξαναζήσουμε την χαμένη παιδικότητα μας. Γιατί σκέψου το λίγο..
Τι μας προσφέρει τελικά αυτός ο έρωτας; Καρδιοχτύπια, γέλια, ανεμελιά, σταρχιδισμο για οτιδήποτε άλλο εκεί έξω, καύλα (την οποία την έχεις και σαν παιδάκι, απλά μεταφράζεται στο θέλω να παίξω μπάλα).
Έχεις μόνιμα κάτι να περιμένεις. Εκπλήξεις. Μικρές καθημερινές εκπλήξεις, σ’ αυτήν την κατά τα άλλα ανιαρή ενήλικη ζωή. θα μπορούσες να πεις ότι είναι πηγή ζωής. Νεότητας ίσως.
Κι ας έχει και τα σκατά του. Κι ας έχει και κλάμα. Πίκρα και νεύρα πολλές φορές. Ζήλιες.. Άλλωστε με αυτά δε μεγαλώσαμε;
Το θέμα είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτείς ότι ο έρωτας είναι που μας κρατάει «ζωντανούς».
Για να είμαι πιο δίκαιος.. Η «καύλα» του. Είτε αφορά γυναίκα, άντρα, σκύλο, γάτα, κιθάρα, με ό,τι ερωτεύεται ο καθένας.
Θα ήμασταν ένας άλλος κόσμος αν ήμασταν όλοι ερωτευμένοι. Αν ασχολούμασταν κάθε μέρα μόνο με αυτό που μας απασχολεί στ’ αλήθεια, το χαμόγελο μας.
Το προσωπικό, δικό μας χαμόγελο. Χωρίς να μας νοιάζει τίποτε άλλο. Μόνο το δικό μας, γεμάτο έρωτα και καύλα χαμόγελο.
Ένας κόσμος παιδικός, αθώος, ονειρικός, ουτοπικός..
Ερωτεύσου, θα με θυμηθείς..
