Εσύ ήσουν τελικά για τα μικρά και τα ασήμαντα.

Γράφει η Νατάσσα Σπύρου

Ηλιόλουστο πρωινό και εγώ παλεύω με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Καφές κι ένα χαμόγελο στον κόσμο. Πάντα να χαμογελάς μου είχες πει, μα έτσι κι αλλιώς αυτή ήμουν και πριν σε γνωρίσω. Και κάπου ανάμεσα στις σκέψεις μου τις πρωινές περνάς κι εσύ, φευγαλέα γιατί τόσο σου επιτρέπω πια.
Χαθήκαμε στην μετάφραση εμείς οι δύο.

Κάπου στην μέση της διαδρομής απλά δεν πίστεψες πως ότι σου έλεγα, κάθε προειδοποίηση μικρή ή μεγάλη θα γινόταν πράξη. Σου είχα πει πως το εισιτήριο στο ταξίδι μας θα είναι χωρίς επιστροφή, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβες.

Που με έχασες; Έχεις καταλάβει; Πως γυρνάς κι απαιτείς να με βλέπεις, να μου μιλάς, να ζητάς να σε περιμένω; Μάλλον έτσι είσαι συνηθισμένος αφού αλλού αυτά τα κόλπα σου πιάνουν. Όμως εγώ δεν είμαι κάτι συνηθισμένο. Δεν ήμουν ποτέ.

Ξέρω πως πάντα κατά βάθος φοβόσουν και βυθισμένος στην ανασφάλεια του χαρακτήρα σου ήθελες την επίσης ανασφαλής καβάτζα της ζωής σου. Γιατί αγαπητέ μόνο κάποιος τέρμα ανασφαλής μπορεί να δεχτεί εις γνώση του να γίνει καβάτζα και δεύτερη επιλογή. Γιατί πρώτη δεν θα γίνει ποτέ.

Τι να τα κάνω εγώ τα μισά; Δεν με καλύπτουν. Ήθελες χρόνο; Όλος δικός σου. Μη μου ζητάς όμως να εξακολουθείς να είσαι κάτοικος του μυαλού και της καρδιάς μου. Προτιμώ να τα έχω άδεια παρά να ρίχνω την αξία τους γιατί εσύ πολύ απλά δεν έχεις αυτό που λέμε θάρρος να διεκδικήσεις αυτό που λες πως αγαπάς.

Χαθήκαμε στην μετάφραση σου λέω, μα ποτέ δεν είναι αργά να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Βάλε το χέρι στην τσέπη σου λοιπόν και βγάλε το εισιτήριο του έρωτα μας. Κοίτα..γράφει χωρίς επιστροφή.

Όλα ή τίποτα. Διαλέγω το τίποτα και σε αφήνω με ένα μεγαλύτερο τίποτα στην ζωή σου. Δύσκολες σκέψεις για σένα, το ξέρω. Δεν με νοιάζει όμως ειλικρινά. Το δικό σου το πρέπει με το δικό μου δυστυχώς δεν συγκλίνουν. Δεν τέμνονται πουθενά.

Και αν και δεν ήμουν ποτέ καλή στα μαθηματικά μαζί σου έμαθα να υπολογίζω σωστά και να κάνω πράξεις. Και τώρα μου βγαίνεις μείον. Με αρνητικό πρόστιμο δεν προχώρησε κανείς.

Πεπρωμένο μωρό μου φυγείν αδύνατον, και κάπως έτσι φεύγεις από τις σκέψεις μου στα γρήγορα. Μόνο τόσο χρόνο μπορώ να σου διαθέσω πια. Μην σπαταλάς λοιπόν και εσύ άδικα τον χρόνο σου προσπαθώντας να με πείσεις για πράγματα που πια δεν με αφορούν.

Χαθήκαμε σου λέω, και σε αφήνω με τις επιλογές σου υπενθυμίζοντας σου πως αυτές μας καθορίζουν και πως στο τέλος ο καθένας μας παίρνει αυτό που του αξίζει.

Εσύ ήσουν τελικά για τα μικρά και τα ασήμαντα. Μείνε εκεί. Τα μεγάλα βήματα τα κάνουν οι μεγάλες καρδιές με αυτοπεποίθηση.
Χαθήκαμε και μη ζητάς να γυρίσεις.