Εσύ και εγώ, δυο ξένοι που αισθάνθηκαν πολλά!

Γράφει η Κέλλυ Σεφέρου

Εσύ και εγώ, δυο ξένοι που αισθάνθηκαν πολλά!

Ξένοι. Δυο ξένοι που αισθάνθηκαν κάτι παραπάνω για να παραμείνουν ξένοι. Δυο ξένοι κόσμοι με κοινή ιστορία και κοσμοθεωρία.

Εγώ σε καθετί διαφορετικό να βλέπω μια πόρτα για εξερεύνηση και εσύ σε καθετί όμοιο να ψάχνεις για ενδεχόμενες διαφορές και τελικά να μην βρίσκεις στο τέλος ούτε μία. Υπερβολή; Μπορεί. Συνέβη όμως και μάλιστα όλα στον υπερθετικό τους βαθμό!

Μιλάνε για την φιλία. Μιλάνε για τον έρωτα, την ανιδιοτέλεια και την αγάπη. Για την συνεύρεση και για την εύρεση. Την εύρεση ιδανικών και ανώτερων αγαθών.

Μιλάνε και κάνουν θόρυβο και από την θεωρία περνάνε στην πράξη και όταν στην πράξη αδυνατούν να τα καταφέρουν επιστρέφουν στη θεωρία. Και κάπως έτσι επιβιώνουν. Κάπως έτσι επιβιώσαμε και εμείς. Εσύ και εγώ. Δυο ξένοι που τελικά δεν ένιωσαν στιγμή σαν ξένοι.

Εμείς δεν είπαμε ποτέ την δικιά μας θεωρία. Ίσως γιατί δεν έγινε ποτέ πράξη. Όλα στα βουβά. Ακόμη και τα συναισθήματά εγκλωβισμένα στα βουβά. Και όταν έκαναν ένα βήμα πίσω, φούντωναν πιο πολύ.

Τι χαζοί ε; Λες και δεν ξέραμε πως αν εμποδίσεις το συναίσθημα, η καρδιά θα βρει πάντα τρόπο για να σε ξεγελάσει. Μας ξεγέλασε που λες και δεν γέλασε κανείς μας. Αστείο ε; Για μένα όχι.

Πρωτόγνωρα ένστικτα και ας τα είχαμε ξανά νιώσει και οι δυο. Επαναλαμβανόμενη η διαδρομή μας και ας ανοίξαμε έναν δικό μας δρόμο από το πουθενά, στο πουθενά.

Στοργή, ξεσκέπασμα, άγγιγμα. Στη ψυχή όμως. Όλα. Αυτά κρατάω, αυτά και θα θυμάμαι. Δεν ήταν λίγα. Για την ακρίβεια για εμένα ήταν από τα πιο σημαντικά!

Χάος. Είμαστε ένας χάος, και εσύ και εγώ και όλοι. Άλλωστε ανήκουμε σε ένα χάος, εγκλωβισμένοι στις χαοτικές μας σκέψεις. Και μέσα μου; Το απόλυτο χάος, από εκείνα που σου ξυπνούν τις πιο δυνατές επιθυμίες!

Να φροντίζεις και το δικό σου «χάος» γιατί μου μοιάζει. Να του συμπεριφέρεσαι με στοργή και να το αγγίζεις πάντα με γνώμονα την καρδιά σου, όπως ακριβώς έκανες και με εμένα.

Αλλιώς άστο, μη το παιδεύεις. Γύρνα καλύτερα στα σίγουρα και στην ρουτίνα που απεχθάνεσαι. Όπως και εγώ!

Και όταν δεν έχεις που να πας, να σκέφτεσαι το χάος μου. Να το επισκέπτεσαι και να του λες κουβέντες που θα πλήρωναν για να ακούσουν και άλλοι. Και άμα διστάσεις, σκέψου καλύτερα και πιο βαθιά. Και αν βρεθείς στην ανάγκη ή την απόλυτη απόγνωση, εδώ θα είμαι πάλι.

Απρόσκλητα, ανεπίσημα και χωρίς πολλές λέξεις. Θα καταλάβω. Θα σε ακούσω. Όπως τότε, όπως κάθε μας φορά.

Στα όνειρα. Ίσως τα ξανά πούμε εκεί. Εγώ πιστεύω ακόμα στα όνειρα, μα πιο πολύ πιστεύω στους ανθρώπους και ένας από αυτούς είσαι και εσύ. Να σε αγαπάς. Θα με αγαπώ, όπως πολλές φορές μου ζήτησες να κάνω! Εσύ; Θα το κάνεις αυτό για εσένα;

Μια ξένη που σε κάθε τέλος της μαζί σου έβαζε κόμμα. Για την ώρα, ένα τεράστιο θαυμαστικό! Αυτό θα βάλω γιατί το αξίζεις! Ένα τεράστιο θαυμαστικό σε όλα σου!