Εσύ κι εγώ, δυο δρόμοι που δεν ενώθηκαν ποτέ

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Ένιωσα και το ξέρεις. Ένιωσες και το ξέρω. Νιώσαμε κι ας μην ήταν ποτέ οι συνθήκες “ευνοϊκές” για μας. Νιώσαμε κι ας μην ήρθε ποτέ η “κατάλληλη στιγμή”, αυτή η στιγμή που τάχα περιμέναμε, αυτή η στιγμή στην οποία τάχα ελπίζαμε.

Ένιωσα και το ξέρεις. Ένιωσες και το ξέρω. Νιώσαμε κι ας συμβιβαστήκαμε με το να κάνουμε όνειρα τις νύχτες, ο καθένας στο δικό του κρεβάτι. Νιώσαμε κι ας αρκεστήκαμε στη σκέψη του “μαζί” μας, ενός “μαζί” που δεν ήρθε ποτέ. Μείναμε να περιμένουμε το θαύμα, κουλουριασμένοι μέσα σε φόβους κι εγωισμούς. Μείναμε να περιμένουμε το επόμενο βήμα κι ας μην τόλμησε ποτέ κανείς μας να το κάνει.

Πέρασε ο καιρός, πέρασε κι άρχισαν οι μνήμες και τα “θέλω” να ξεθωριάζουν. Πέρασε ο καιρός κι αυτό που προσπαθούσαμε να κουκουλώσουμε μέσα μας κι ας μην το παραδεχόμασταν ούτε στον εαυτό μας, θάφτηκε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Πέρασε ο καιρός, πέρασε και δεν πονάει πια το “χώρια”, δεν πονάει πια η καρδιά για εκείνο το “μαζί” που δεν έγινε ποτέ πράξη. Πέρασε ο καιρός και συμβιβαστήκαμε κι οι δυο μ’ αυτό. Κι ας ένιωσες. Κι ας ένιωσα.

Πέρασε ο καιρός, διαλέξαμε χωριστούς δρόμους κι οι δικοί μας δεν συναντήθηκαν ποτέ. Βάλαμε στην τσέπη εγωισμούς και φόβους και κάναμε βήματα αντίθετα ο ένας απ’ τον άλλο.

Εσύ κι εγώ, δυο καρδιές που οι χτύποι τους δεν εναρμονίστηκαν ποτέ. Εσύ κι εγώ, δυο παράλληλες ευθείες που δεν ενώθηκαν ποτέ. Εσύ κι εγώ, δυο ψυχές που φοβήθηκαν να ζήσουν…