Εσύ κι εγώ, στο άθροισμα δεν γίναμε ποτέ «ένα».

Γράφει η Γεώρα

Θα έπρεπε τώρα να είμαστε μαζί. Εγώ και εσύ αγκαλιασμένοι κάτω από τα σεντόνια. Θα έπρεπε να με κρατάς μέσα στην αγκαλιά σου. Τα δάχτυλα από το ένα σου χέρι να είναι μπλεγμένα με τα δάχτυλα του δικού μου χεριού. Να κρατιόμαστε γερά, να είμαστε ένα. Και το άλλο χέρι σου να ταξιδεύει πάνω στο σώμα μου γράφοντας ιστορίες αλλιώτικες.

Να με αγγίζεις απαλά, κάποιες φορές ίσα ίσα να έρχονται τα δάχτυλά σου σε επαφή με το δέρμα του κορμιού μου δημιουργώντας έναν ηλεκτρισμό και μια αναστάτωση μέσα μου. Να με ανατριχιάζεις γλυκά και εγώ να σε ζητάω ακόμα πιο πολύ. Με περισσότερη προσμονή και λαχτάρα.

Θα έπρεπε τώρα εγώ και εσύ να είμαστε μαζί. Να ακούσω από τα χείλη σου την καληνύχτα και να την σφραγίσεις με ένα τρυφερό φιλί. Και την καλημέρα να στη σιγοτραγουδήσω εγώ στο αφτί σου, φέροντας έπειτα το πρόσωπό μου σε απόσταση χιλιοστών από το δικό σου, κοιτώντας σε μέσα στα μάτια και επαναλαμβάνοντάς την να σε φιλήσω αργά!

Θα έπρεπε να ήσουν πλάι μου και όχι μακριά μου. Δίπλα μου, να αισθάνομαι τη ζεστασιά του κορμιού σου και να σε παρατηρώ καθώς κοιμάσαι. Να ζωγραφίζω τις λεπτομέρειές σου στο μυαλό μου, καταφέρνοντας έτσι να σε φυλακίσω και να σε κρατήσω για πάντα δικό μου.

Θα έπρεπε τώρα εγώ και εσύ να είμαστε μαζί. Μα δεν είμαστε! Και απ’όλα πιο πολύ μου λείπει εκείνο το χαμόγελό σου που αντίκριζα καθώς άνοιγα τα μάτια μου.

Θα έπρεπε να είμαστε ένα, αλλά παραμένουμε ακόμα σκιές που δεν αγκαλιάστηκαν για να γίνουν μία. Θα έπρεπε τώρα εσύ να ήσουν εδώ. Θα έπρεπε! Αλλά δεν είσαι. Και εγώ η δυνατή λύγισα από το συναίσθημα!

Θα έπρεπε… τώρα εγώ και εσύ να αθροίζαμε σαν ένα!
Μα δεν αθροίζουμε!