Γράφει η Καλυψώ
Και να που ξανασυναντιόμαστε…
Μόνο που σε αυτή τη συνάντηση, οι ρόλοι είναι αντίθετοι. Εσύ λες πως θες να μιλήσουμε και εγώ είμαι αυτή που λέω πως δεν έχουμε κάτι να πούμε.
Θυμάσαι που γινόταν το αντίθετο όταν ήμασταν μαζί;
Θυμάσαι που σου έλεγα ότι η σχέση μας έχει πρόβλημα, μα εσύ με έλεγες υπερβολική και ότι όλα είναι στο μυαλό μου;
Μήπως θυμάσαι κιόλας ότι έλεγες δεξιά και αριστερά ότι με άφησες γιατί σε πίεζα και σε κούραζα;
Να λοιπόν που ήρθες ξανά στο κατώφλι της ζωής μου, για να μου πεις πόσο πολύ με αγαπάς, πόσο σου έλειψα και πόσο άδεια είναι η ζωή σου χωρίς εμένα.
Μακάρι όλα αυτά να τα είχες πει πιο πριν.
Πριν με χάσεις και όχι αφού με έχασες.
Εκεί βρίσκεται όλη η ουσία φίλε μου.
Όταν χάνουμε κάποιον, ή για να το πω καλύτερα, όταν αφήνουμε κάποιον να φύγει, πετώντας τα συναισθήματα του και τα λόγια του στα σκουπίδια, δεν έχουμε την ευκαιρία όποια στιγμή μας έρθει να γυρνάμε πίσω και να τον ταράζουμε.
Τώρα λοιπόν που ξαναγύρισες, τώρα που μετάνιωσες, που είδες τι παίζει και δεν βρήκες κάτι καλύτερο από μένα, τώρα που θες να συνεχίσουμε αυτό που αφήσαμε στη μέση, εγώ θα σου πω ένα τεράστιο “όχι”.
Δεν σου οφείλω εξηγήσεις, μα θα στις δώσω γιατί εγώ έχω μάθει να ξηγιέμαι πάντα στα ίσα.
Άκου λοιπόν…
Δεν σε θέλω πίσω στη ζωή μου γιατί είμαι αλλού. Γιατί βρήκα το άλλο μου μισό, μα πριν καν βρω αυτό, βρήκα τον εαυτό μου ολόκληρο και την ηρεμία μου μακριά σου.
Κατάλαβα όλη την τοξικότητα που μου πρόσφερες τόσα χρόνια, όλη τη μαυρίλα που σκέπαζε σαν πέπλο το μυαλό μου και όλη την κοροϊδία που κάλυπτε την καρδιά μου.
Τώρα όμως μπορώ επιτέλους και βλέπω καθαρά.
Δεν σε αγαπώ πια.
Είμαι αλλού. Είμαι με αυτόν που με σέβεται και με αγαπάει. Με αυτόν που συζητάει και με ακούει, ακόμα κι αν του λέω “παράλογα” πράγματα. Είμαι με αυτόν που όχι μόνο δε μαυρίζει τη μέρα μου, αλλά τη φωτίζει κιόλας.
Οπότε άδειασέ μου τη γωνιά και δέξου και ένα ευχαριστώ από μένα που με “έμαθες” να εκτιμάω τα καλύτερα.
