Εσύ, που κατέχεις την τέχνη της απουσίας.

Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη.

“Με ενθουσιάζεις γιατί κατέχεις την τέχνη της απουσίας.
Γιατί ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις μακριά μου και για πόσο.
Γιατί ξέρεις πότε πρέπει να μου δώσεις και πότε να μου τα πάρεις όλα πίσω.
Με εξιτάρεις, γιατί ξέρεις να κρατάς τα βαθύτερα συναισθήματά μου και να τα διαχειρίζεσαι έντεχνα.
Μου ασκείς γοητεία, βία και θαυμασμό ταυτόχρονα, χωρίς διακριτά όρια.
Είσαι ο καταλύτης των στιγμών μου, των ονείρων μου, της ατέρμονης ηδονής μου.
Με συναρπάζει κάθε πέπλο μυστήριου που αφήνεις να πλανάται γύρω σου και δεν μπορώ να πω ποτέ με σιγουριά, αν μου ανήκες ποτέ ή αν το φαντάστηκα.

Με ενθουσιάζεις γιατί κατέχεις την τέχνη της απουσίας και εγώ σε ψάχνω ανάμεσα στις ώριμες ρόγες των σταφυλιών και σε εκείνα τα στάχυα του ξανθού Ιούνη.
Νά’ξερες πόση χαρά σκορπάς με κάθε παρουσία σου και πόση έλλειψη ακόμα και όταν είσαι παρών-απών βαραίνει τα πάντα.
Με κρατάς όπως κρατάνε τα δεσμά τους φυλακισμένους ή, όπως η ανοικτή πόρτα του κλουβιού, το καναρίνι.
Με εξουσιάζεις γιατί κατέχεις μία σπάνια, μία αρχέγονη τέχνη.
Την τέχνη της απουσίας.
Κρατάς το μυστήριο.
Κρατάς και εμένα.”

Η πιο πολύτιμη ερωτική εξομολόγηση.

Αφιερωμένο..