Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.
Βιαστικά, όπως πάντα, έφαγα την τελευταία μου μπουκιά.
Θα αργήσεις! Ακούστηκε η γλυκιά πάντα φωνή της! Πάντα εκεί, πάντα για μένα… πάντα βράχος!
Έτοιμα όλα για μια ακόμα φορά… για μια ακόμα Κυριακή! Η Κυριακή της ζωής μου! Ο πρώτος μου έρωτας… η πρώτη μου αγάπη…
Ο καιρός και ο ουρανός σύμμαχός μου! Ο ήλιος επίσης! Πόσο όμορφα ήταν όλα! Ένιωθα για μια ακόμα φορά τον κόσμο όλο στην αγκαλιά μου… μάλλον πετούσα κ δεν το ήξερα… σίγουρα!
Το μικρό λευκό μου αυτοκίνητο έμοιαζε με αστραπή! Γρήγορο κ ευέλικτο μέσα στους γκρι δρόμους της Αθήνας.
Είχα φτάσει και η πρώτη γουλιά καφέ ήταν ήδη στο στόμα μου. Σκληρή γεύση. Ότι πρέπει για να πάρω δύναμη!
Εκεί στα αποδυτήρια μαζί με όλους τους φίλους! Η φωνή του ακούστηκε πάλι σκληρή αλλά και σίγουρη γι’ αυτό που πάμε να κάνουμε. Πάντα να μας ανεβάζει και να μας δίνει κουράγιο! 1 2 3 φύγαμεεεε! Η τελευταία του λέξη… πάντα!
Και μετά… σκοτάδι… μαύρισαν όλα… οι φωνές τους ακουγόντουσαν σαν από άλλο κόσμο… δεν πονούσα ακόμα. Απλά άκουγα και προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί. Ένα δάκρυ κύλησε… από αυτά που δεν τα καταλαβαίνεις… που βγαίνουν μόνα τους… αβίαστα… ήμουν ζωντανός; Ήμουν ζωντανός…
Τα γιουχαΐσματα και οι βρισιές ακούγονταν εκκωφαντικές! Δεν είχα καταλάβει πως βρέθηκα στο γρασίδι. Πάντα μου άρεσε η μυρωδιά του! Προσπάθησα να το μυρίσω μιας και το είχα τόσο κοντά μου…
Ο ήχος της σειρήνας βαρύς και γρήγορος!
Για ένα περίεργο λόγο, ήξερα πως όλα τελείωσαν εκείνη τη στιγμή… πως το όνειρο έσβησε απότομα… άσχημα…
Προσπάθησα να δω τα θετικά σημεία αυτής της ιστορίας που τόσο γρήγορα ήρθε στη ζωή μου. Σχεδόν μέσα σε ένα λεπτό όλα, μάλλον, είχαν αλλάξει…
Μπήκα στο κρύο κουβούκλιο του ασθενοφόρου. Τα συναισθήματα περίεργα και πολλά! Αυτό που με πείραζε περισσότερο ήταν πως θα βρω τη δύναμη να σου μιλήσω… πως θα ξεστομίσω χωρίς πόνο τις λέξεις…
“Μωρό μου, χτύπησα λίγο και με πάνε στο νοσοκομείο. Καλά είμαι μην ανησυχείς! Δεν παθαίνω τίποτα εγώ…”
Η ανάσα σου βαριά και γρήγορη… οι λέξεις σου γλυκές όπως πάντα… αγάπη λέγεται… πάντα εκεί και πάντα δυνατή… μου έδωσες δύναμη μέσα από μια γραμμή τηλεφώνου… από την άλλη άκρη της…
Αυτό φοβόμουν πάντα… πώς θα σου μιλήσω και πως θα σε αντικρίσω σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση… ο μόνιμος φόβος μου! Και να που ήρθε αυτή η άσχημη στιγμή. Δεν ήθελα να έχει έρθει. Για εμένα… για εσένα… για εμάς…
Και μετά το σκοτάδι, φως! Το δικό σου φως… εκεί δίπλα μου! Πρώτη να περιμένεις να με αντικρίσεις… να μου χαμογελάσεις και να περάσουν όλα! Να φτιάξεις την ψυχή μου και ναι πάρεις τον πόνο μου! Όπως πάντα! Πάντα εκεί… πάντα για εμένα!
Βαθιά μέσα μου ήξερα πως αυτή η άχαρη και σημαδεμένη μέρα θα αλλάξει… Κάτι θα γίνει, έλεγα, και θα αλλάξει!
Ήρθες εσύ! Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής… το θαύμα της ζωής… της ζωής μου! Και ήταν από εκείνη…
Ήμουν σίγουρος πως μια μέρα θα γίνω σπουδαίος! Ήμουν χαρισματικός, έλεγαν! Το όνειρο έσβησε απότομα… ποτέ δεν σταμάτησα να ελπίζω… ποτέ δεν με άφησες να σταματήσω να ελπίζω…
Πάντα μέσα στην καρδιά μου!
Πάντα εκεί να θυμάμαι τις ομορφότερες στιγμές…
LoveLetters
Join the discussion