Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Ποτέ σου δεν κατάλαβες τι νιώθω για εσένα, πώς νιώθω για εσένα.
Δεν ξέρω τελικά αν σε βόλευε ή αν δεν σε ενδιέφερε να ασχοληθείς παραπάνω. Ούτως ή άλλως πάντα μόνο τα δικά σου συναισθήματα σε ενδιέφεραν, πως νιώθεις εσύ όποια ώρα και στιγμή. Να ιδωθούμε όταν θέλεις εσύ, να μιλήσουμε όταν θέλεις εσύ, ποτέ σου δεν έκατσες να ακούσεις τα δικά μου συναισθήματα, τον δικό μου έρωτα, την αγάπη μου και ας ξεχείλιζε από τα μάτια μου. Έκανες πως δεν έβλεπες, πως δεν ήθελες να δεις.
Αλήθεια ποτέ σου δεν κατάλαβες τι νιώθω για εσένα, δεν ξέρω αν φοβόσουν να το δεις, δεν ξέρω αν δεν ήθελες να το νιώσεις τελικά μα ειλικρινά έχασες που δεν κατάλαβες ποτέ σου, έχασες που δεν γεύτηκες όλη εκείνη τη μαγεία του πόθου μου για εσένα, για εσένα αγάπη μου.
Ξέρω μόνη μου θα σκέφτομαι πάλι δίχως καμμιά εξήγηση, δίχως μια κουβέντα σου και ας θα ήθελα να ξέρω αν κατάλαβες ποτέ σου τι αισθάνομαι.
Εδώ θα είμαι και θα περιμένω όπως πάντα, μια σου λέξη, μια σου πράξη να με πείσει πως ξέρεις, πως ξέρεις τι είσαι για εμένα, πως έχεις δει τα μάτια μου να υγραίνονται σαν σε βλέπω.
Εδώ, σαν την τρελή να νιώθω, να σε νιώθω, να περιμένω.
Εδώ!