Γράφει η Κική Γ.
Θέλω κάποια στιγμή να κάνουμε μια κουβεντούλα, ταλαίπωρε εαυτέ μου και μάλλον αυτή η στιγμή έφτασε.
Θέλω να σταθώ απέναντι σου και να σε αντιμετωπίσω. Αρχικά να σου ζητήσω “συγγνώμη”
για όλα όσα σου έχω προκαλέσει.
Με πολλή υπομονή τα άντεξες, τα ανέχτηκες και στάθηκες παλικάρι.
Ναι, δεν λύγισες, ούτε λιποψύχησες. Στύλωσες τα πόδια και όρθωσες ανάστημα και ας σε χτυπούσα αλύπητα.
Πίστεψε με, δεν είναι πως δεν σ’ αγαπώ. Είναι εκείνο το τρομερό συναίσθημα της ευαισθησίας, που ξυπνά και πολλαπλασιάζεται συνεχώς μέσα μου, σαν λερναία ύδρα. Έχει ριζώσει βαθιά στην καρδιά μου και όσο και αν την πολεμάω, έχει δύναμη και με νικά.
Ξέρω πως έχω κλάψει πολλές φορές και πάντα είσαι δίπλα μου.
Ξέρω πως δεν χρειάζεται πάντα να λειτουργούμε με τόση ευαισθησία σ’ αυτή τη ζωή. Τα ξέρω όλα.
Έχω δίκιο και άδικο. Μεγάλος ο πόλεμος. Πολλές οι απώλειες.
Είναι μάλλον σαν το τζόγο, σαν τα ναρκωτικά όλα αυτά τα συναισθήματα, που λειτουργούν μέσα μας στον υπερθετικό βαθμό.
Ευαισθησία, ενσυναίσθηση, ευθύνη, αγώνας δρόμου να τα προλάβουμε όλα. Να διορθώσουμε τα πάντα εμείς. Να τους βοηθήσουμε όλους, εμείς!
Και κάπου εκεί, χάθηκε τελικά το μέτρο καλέ μου φίλε και εαυτέ μου. Αυτό είναι το τραγικό. Γενικά στη ζωή μας χρειάζεται μέτρο. Δεν είπαμε να γίνουμε “πέτρα” βέβαια. Όμως και αυτή η κατάντια, ο πόνος, η απογοήτευση και πάλι από την αρχή, δεν μας αξίζει.
Υπόσχομαι και ντρέπομαι που και πάλι με συγχώρεσες. Νομίζω πια, ότι πρέπει να ζυγίσουμε λίγο
τις καταστάσεις και τις αντιδράσεις μας. Αυτό θα είναι ένα σημαντικό βήμα.
Συνεργάσου με αυτή τη βαθιά φωνή που πάντα ακούω – αλλά παραβλέπω – και βοηθήστε με.
Πρέπει επιτέλους η λογική με το συναίσθημα, να συνεργαστούν αρμονικά. Όλα γίνονται.
Αυτογνωσία, αυτοκριτική, διάθεση και εντοπισμός του προβλήματος απαιτείται. Σε κάθε περίπτωση μόνο εσύ – και ό,τι λειτουργεί με λογική μέσα μου – μπορείτε να με βοηθήσετε και εγώ εσάς.
Με συνεργασία και υπομονή, θα ξεριζώσουμε το συνεχές αίσθημα ευθύνης και θα το μετατρέψουμε σε μια υγιή και ανθρώπινη αντίδραση και συμπεριφορά.
Σ’ ευχαριστώ!
