Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων –και μέσα σε αυτά κι εμείς φυσικά- με διαφορετικές προσωπικότητες, χαρακτήρες και ιδιοτροπίες. Οι συνδυασμοί είναι άπειροι, αφού το να χτίσεις τον εσωτερικό σου κόσμο και τον τρόπο που αλληλοεπιδράς με τους άλλους είναι εξαιρετικά δυναμική διαδικασία αφού αλλάζει κάθε φορά που ανακαλύπτουμε μια νέα πτυχή του εαυτού μας.
Πέρα, όμως, από τα στοιχεία εκείνα που εξελίσσονται και αλλάζουν υπάρχει και ο σκελετός της προσωπικότητάς μας. Είναι εκείνα τα κομμάτια που ό,τι και να γίνει –με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση- είναι εμφανή και μάλιστα από ένα σημείο κι έπειτα δε χρειάζεται καν να προσπαθήσουμε να τα φέρουμε στην επιφάνεια.
Τον νευρικό άνθρωπο τον αντιλαμβάνεσαι ακόμη και από τον τρόπο που πίνει νερό, τον υπομονετικό μπορείς να τον καταλάβεις ακόμη και από το πώς αντιδράει στην πιο μικρή κακοτυχία, τον αισιόδοξο από τα αντανακλαστικά του στα κακοτοπιές και η λίστα είναι μακριά.
Ένα κοινό στοιχείο, όμως, που μπορεί να έχουν όλοι οι παραπάνω χαρακτήρες είναι η ευγένεια ή η αγένεια. Και φυσικά όλοι μπορούμε να είμαστε και ευγενικοί και αγενείς σε πολλές φάσεις της ζωής μας αφού οι καταστάσεις που βιώνουμε ποικίλουν και αυθόρμητα μπορεί να γίνουμε και οι κακοί μιας οποιασδήποτε ιστορίας έστω και στιγμιαία.
Τι γίνεται όμως αν επιλέξουμε την ευγένεια ως στάση ζωής και ενενήντα εννιά στις εκατό περιπτώσεις –ακόμη κι αν έχουμε κάθε δικαίωμα να γίνουμε αγενείς- κάνουμε ένα βήμα πίσω για να καταλαγιάζει η αυθόρμητη αρνητική –ενδεχομένως- αντίδρασή μας έτσι ώστε να είμαστε ευγενικοί ακόμη και σε μια υποτιθέμενη αδικία;
Ας αρχίσουμε με το ότι υπάρχει μια παρεξήγηση με ό,τι έχει να κάνει με τον ευγενικό –εκ πεποιθήσεως- άνθρωπο. Πολλοί τον μπερδεύουν με τον αδύναμο ή τον υποκριτή. Πιστεύουν ότι προφασίζεται τη διπλωματία για να αποφύγει διενέξεις επειδή δεν τον συμφέρει ή ότι είναι αδύναμος να κοντραριστεί κατά πρόσωπο και καθόλου δεν περνάει από το μυαλό τους πως μπορεί να έχει επιλέξει την ευγένεια σαν στάση ζωής.
Άλλοι πάλι εκλαμβάνουν τη γλυκύτητα σαν ειρωνεία σε σημείο που όταν τη βλέπουν να εκτυλίσσεται μπροστά τους καθιστούν τους εαυτούς τους παντελώς ανίκανους να τη διαχειριστούν πολιτισμένα και η αυτόματη αντίδρασή τους είναι να επιτεθούν με διάφορες λεκτικές χαριτωμενιές του τύπου «εμένα μη με ειρωνεύεσαι» ή «εμένα να μου μιλάς όπως σου μιλάω» ή «μη με γλείφεις δεν καταλαβαίνω εγώ από αυτά».
Πόσο δύσκολο έχει γίνει να πιστέψει κάποιος πως το να είσαι ευγενικός είναι δείγμα παιδείας (όχι αυτής που παίρνεις πτυχία-καμία σχέση) και καμία παγίδα δεν κρύβει αυτό; Τι θέλετε δηλαδή; Να πέφτουν μπινελίκια όλη την ώρα; Να γίνουμε όλοι καβαλητές καλαμιών πιστεύοντας πως είμαστε οι γαμάτοι τύποι σαν εσάς ή θέλετε να μετρήσουμε την αυθεντικότητά μας με αγενείς τρόπους και συμπεριφορές για να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη;
Αν αδυνατείτε να καταλάβετε την αυθεντική από την προσποιητή ευγένεια αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Είναι -σαφώς- ευρύτερη πληγή της σημερινής κοινωνίας αλλά ενήλικες άνθρωποι είμαστε και επιβάλλεται να μας κόβει τόσο-όσο. Δεν υπάρχουν πιστοποιητικά που να αποδεικνύουν την αυθεντική ευγένεια ούτε κανείς έχει κατοχυρώσει κάποια πατέντα για να την επικαλεστεί για να πειστείτε.
Εσύ μπορεί να θες να ζητήσεις ένα ποτήρι νερό κατεβάζοντας καντήλια ή μπορεί να σου αρέσει η μόνιμη γκρίνια για τη ζωή που ζεις. Ε, δεν είναι όλοι έτσι και αυτομάτως ο δικός σου τρόπος δεν έχει απαραίτητα ταινία γνησιότητας. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείτε μερικοί τόσο το καλύτερο για όλους μας.
Δεν αρέσει σε όλους μας να υποτιμάμε τους άλλους με τρόπους που μειώνουν προσωπικότητες, χαρακτήρες και ζωές. Και πιστέψτε με νιώθουμε εξαιρετικά άσχημα όταν το κάνουμε ακόμη κι αν έχουμε τα χίλια δίκια. Όχι δεν είμαστε άγιοι, ευγενικοί θέλουμε να είμαστε και στην τελική ούτε και που μας ενδιαφέρει τι άποψη έχετε γι’ αυτό αφού μόνο κακό δεν κάνουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μήπως μπερδεύετε το γένι με το χτένι;
Εμένα μπορεί να μου αρέσει να χρησιμοποιώ τις λέξεις «ευχαριστώ», «παρακαλώ», «μήπως θα μπορούσες να…» και πάρα πολλές άλλες εκφράσεις που σε καμία περίπτωση ειρωνικές δεν τις λες. Αν δεν έχεις τη στοιχειώδη αντίληψη –αν όχι να τις εκτιμήσεις- να τις αποδεχτείς καλύτερα να μην προκαλέσεις μάχη. Γιατί, είπαμε, ευγενικοί είμαστε όχι μαλάκες! Και λεξιλόγιο έχουμε πλούσιο και για τις δύο περιπτώσεις, άκου με που σου λέω.
