Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.
Αυτά τα μικρά, απλά και λιτά που μπαίνουν στη ζωή σου τόσο ξαφνικά και τόσο ήρεμα και κάπου στα μισά κάνουν ένα “μπαμ” και εκρήγνυνται! Κάποιος, κάποτε μου είχε παρομοιάσει τον έρωτα με πυροτέχνημα. “Ο έρωτας μάλιστα! Πυροτεχνήματα με χρώματα έντονα, δυνατά, γι’ αυτό και ξεθωριάζουν εύκολα. Λάμπουν για λίγο πριν γίνουν στάχτη, και μετά επικρατεί σκοτάδι.” είπε. Εγώ θα το αλλάξω λίγο και θα πω πως οι νέες γνωριμίες θυμίζουν πυροτεχνήματα.
Ναι πυροτεχνήματα θυμίζουν.
Έκρηξη, λάμψη, θρύψαλα.
Ξεκινάνε με χαμηλές προσδοκίες γιατί όλοι έχουμε μάθει να φυλάμε τα ρούχα μας για να έχουμε τα μισά μα κάπου στην πορεία ο ενθουσιασμός ξεπερνάει τη λογική και οι προσδοκίες αυξάνονται ώσπου κάποια στιγμή το πυροτέχνημα φτάνει στο τέλος του και η λάμψη σβήνει. Στεγνός ρεαλισμός αλλά έτσι είναι.
Έχεις προσδοκίες από κάτι που μπαίνει αναπάντεχα στη ζωή σου και τελείως ξαφνικά όλα ανατρέπονται. Και όταν είναι καθαρά οπτικό το θέμα έχει καλώς. Όταν όμως η σύνδεση μεταξύ δύο ατόμων είναι εγκεφαλική σε βαθμό τέτοιο που νομίζεις ότι έχετε γεννηθεί για να συναντηθείτε, εκεί υπάρχει πρόβλημα.
Και είναι τόσο εθιστική αυτή η εγκεφαλική σύνδεση, ιδιαίτερα όταν δεν έχει υπάρξει με κανέναν στο παρελθόν.
Πυροτεχνήματα θυμίζουν λοιπόν οι νέες γνωριμίες.
Έκρηξη, λάμψη, θρύψαλα.
Και έπειτα άντε να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Τουλάχιστον υπάρχουν κι αυτά στη ζωή να μας δείχνουν πως όλα έχουν ένα νόημα που γίνονται και πως η ζωή είναι γλυκιά.
Και στο κάτω κάτω ποιος δεν τρελαίνεται για πυροτεχνήματα;
Έχουν άλλωστε τόσο όμορφα χρώματα!
LoveLetters
