Ζούσαμε αγκαλιά με το ψέμα σου!

Γράφει ο Nickolas M. 

Αυτό ήταν λοιπόν, ως εδώ. Δεν μπορώ και δεν θέλω να συνεχίσω άλλο.
Μη μου μιλάς για προδοσίες και τέτοια, το ξέρεις πολύ καλά ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες για αυτό!

Προσπάθησες φιλότιμα να με απομακρύνεις και τα κατάφερες περίφημα! Μην επικαλείσαι καμιά αγάπη, καμιά ζωή μας, καμιά αγκαλιά μας. Η μόνη αγκαλιά τόσα χρόνια ήταν αυτή που είμασταν με το ψέμα σου.

Ζούσαμε αγκαλιά με ένα ψέμα, ένα παραμύθι που έπλασες στο μυαλό σου και το βάφτισες πραγματικότητα, ζωή ή όπως σκατά ήθελες. Κι ήθελες να μας το επιβάλεις για αλήθεια!

Ε, άντε γεια λοιπόν κι εσύ κι οι παρανοϊκές σου αλήθειες! Υπάρχει κι η πραγματική ζωή εκεί έξω και αν δε σε πειράζει – αλλά και να σε πειράζει, στα τέτοια μου! – λέω να βγω να τη ζήσω. Με φυσιολογικές αλήθειες, φυσιολογική αγάπη και κανονική πραγματικότητα.

Χωρίς «βαφτίσια» και επίπλαστες αλήθειες, χωρίς φαντασιακές πραγματικότητες, χωρίς προβολή των επιθυμιών και των απωθημένων σου στην πραγματική ζωή. Θες να μείνεις στην παραμύθα σου, μείνε. Θες να μείνεις στο μοναδικό και απόλυτο δίκιο σου, μείνε. Στην ψευδαίσθηση της ξερολίτιδας σου, μείνε!

Εγώ δεν σ΄ ακολουθώ άλλο την πορεία της μοναχικής σου καταστροφής. Λέω να ζήσω αν δεν έχεις αντίρρηση.

Αλλά και να έχεις, στα τέτοια μου και πάλι! Είπαμε, προσπάθησες φιλότιμα και το κέρδισες όλο αυτό. Καλοφάγωτο, λοιπόν, και σοδίτσα για τη χώνεψη! Θα την χρειαστείς!