Η αγάπη, αρκεί!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Αρκεί η αγάπη για να αντιμετωπιστούν όλα;

Πες μου ένα ναι κι εγώ θα κατακλύσω την ψυχή σου μόνο με αγάπη.
Μη με αφήσεις να ακολουθήσω λάθος μονοπάτι αν μ’αγαπάς έστω και λίγο.
Μην με αφήσεις να αλλάξω πορεία, γιατί νιώθω ευάλωτη στο κρύο του χειμώνα.
Μην με αφήσεις να πάρω άλλο δρόμο, δώσε μου ένα σημάδι για τον δρόμο της καρδιάς σου.
Φτιάξε μια γέφυρα με τα όνειρά σου κι άσε με να μπω μέσα.

Γίνε το στήριγμά μου στις καταιγίδες που θα έρθουν.
Σαν την αυγή που δίνει καινούριο χρώμα στη μέρα!
Σαν τον ουρανό, που αλλάζει μορφή την ώρα της καταιγίδας!
Όταν υπάρχει αγάπη, όλα γίνονται, όλα είναι πιθανά.
Όπως και να τα φέρει η ζωή.
Κι ό,τι θα σου δίνω, θα είναι κλεισμένο σε μία λέξη.
Αγάπη λέγεται, γι’αυτό μην την ματώσεις.

Διώξε τα σύννεφα της καρδιάς μου, βαρδάρης γίνε, για να μου δείξεις ότι με περιμένεις κι ότι έχεις μια αγκαλιά ανοιχτή για εμένα.
Έλα σ’ένα ταξίδι που μόνο ο χρόνος θα σπάσει.
Έλα να πιαστούμε χέρι χέρι και να περπατήσουμε τις ψυχές μας σε άγνωστα χτυποκάρδια.
Έλα να βγάλουμε την φωνή μας βόλτα σε μια πόλη που δεν κοιμάται, σε μια πόλη που μυρίζει τον έρωτά μας.
Έλα να χαϊδέψουμε τις αισθήσεις μας πάνω σε λευκά σεντόνια εκεί που το πάθος αγριεύει.
Έλα να σε φιλήσω να γεμίσει η ψυχή μου το άρωμά σου.
Έλα ξανά και ξανά, να διορθώσω την ανάγκη μας να μην φοβάται την ερημιά.

Άγγιξέ με εκεί που ο πόθος βαραίνει τα βλέφαρα, εκεί που λογαριάζει το βλέμμα σαν βάλσαμο, εκεί που μπερδεύει η ανάσα τα χρώματα και κάνει το μπλε, βαθύ μοβ, σαν τη λαχτάρα που σπαρταράει στων ματιών σου την άκρη.
Άγγιξέ με εκεί που λίγοι μόνο μπορούνε, γιατί μεγάλωσα και δεν αντέχω τα λόγια.
Άγγιξέ με να δω την ψυχή σου που περνάει μέσα από την δική μου και ρίχνει φως στα σκοτάδια μου.

Κι εγώ θά’ρθω, γιατί η αγάπη κάνει τα πάντα να φαίνονται Παράδεισος.
Ο παράδεισός μας!
Γιατί αρκεί η αγάπη για να αντιμετωπιστούν όλα.