Γράφει η Λίνα Παυλοπούλου
Άνοιξη!
Η εποχή που ανθίζουν τα λουλούδια.
Γιατί όμως μαραίνονται οι άνθρωποι;
Τι μπαίνει ανάμεσα μας και μας χωρίζει;
Με ποιο τρόπο πιάνεις στα χέρια σου ένα ροδοπέταλο;
Όταν αναζητάς την απαλότητα και την τρυφερότητα στη σχέση, ο άλλος μπορεί να στη δώσει;
Μπορεί να σε δει ως εύθραυστο ροδοπέταλο;
Μια ευχή ηχεί στ’ αυτιά μου.
“Εύχομαι να μην σας χωρίσει τίποτα. Να είστε πάντα αγαπημένες!”.
Ευχή και προσευχή σε Εκείνον που είναι καρδιογνώστης και βλέπει τις καρδιές όλων μας.
Εκείνος που μας χωράει όλους όπως είμαστε γιατί είμαστε παιδιά Του!
Παιδιά πληγωμένα, τραυματισμένα.
Όταν Εκείνος επιτρέπει τον πόνο, χρειάζεται να τον βιώσουμε.
Όταν Εκείνος επιτρέπει τους πειρασμούς, χρειάζεται να μάθουμε.
Όταν Εκείνος επιτρέπει την απόσταση, ας την περπατήσουμε ενωτικά και όχι διασπαστικά.
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο που πρέπει να τον βρούμε.
Ούτε θυμός, ούτε κακία, ούτε η ειρωνεία, ούτε τα σκληρά εγώ βοηθάνε.
Όμως ο καθένας μας έχει το δικό του δρόμο να διανύσει, τη δική του διαδρομή να περπατήσει.
Να σκύψει στην καρδιά του να την περιθάλψει, να τη φροντίσει, να την ακούσει.
Στο δάκρυ του να συναντήσει τον εαυτό του και τον άλλο.
Στον καημό του να μείνει, να δει τα πως και τα γιατί.
Όχι πια με το μυαλό που θολώνει, μα με την καρδιά που μπορεί να δει ξεκάθαρα.
Στην ώρα του, στο δικό του χρόνο.
Κι αν είναι να ξανασυναντηθούμε, θα γίνει κι αυτό.
Και θα είμαστε άλλοι πια.
Καινούργιοι. Αφήνοντας τον παλιό μας άνθρωπο πίσω.
Ευγνωμονώντας τον που μας έφερε ως εδώ.
Μόνο αν δεχτούμε να σπάσουμε το εγώ μας, τα πάθη μας και το φαρισαϊσμό μας.
Η αγάπη ενώνει!
Ο εγωισμός χωρίζει.
Άγγελε της χαράς και της αγάπης, τους ανθρώπους που χώρισαν, πάλι να ενώσεις.
