Η αγάπη φαίνεται στα σκοτάδια της και όχι μόνο στον μπλε ουρανό της.

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου

Η αγάπη δεν είναι μόνο λευκά, καθαρά πουπουλένια όνειρα σε ένα όμορφα στρωμένο κρεβάτι. Η αγάπη είναι και γκρι, μαύρη, βρώμικη και με αγκάθια που ακουμπούν στο σώμα σου και σε ματώνουν. Η αγάπη φαίνεται στα σκοτάδια της και όχι μόνο στον μπλε ουρανό της.

Αν δεν είσαι εκεί για τον άλλον στη δύνη του, τότε δεν μπορείς να είσαι καθόλου. Η συννεφιά είναι εκείνη που σε δένει και κάνει την αγάπη να αντέχει για χρόνια. Τα πιο μικρά πράγματα που μοιραστήκατε μαζί δίχως κανείς άλλος να ξέρει και να βλέπει τα δάκρυά σας που έγιναν ποτάμια. Ποτάμια που κατέληξαν σε ένα όμορφο λιβάδι φτιαγμένο από νούφαρα. Νούφαρα που άνθισαν μαζί με εκείνα τα γκρι όλο σκοτάδι όνειρα.

Η αγάπη ξέρει να συγχωράει και να αγκαλιάζει. Να αγκαλιάζει δυνατά τον άνθρωπό της που πονάει και έχει ραγισμένα κόκαλα. Η αγάπη ξέρει να γιατρεύει με μόνο της γιατρικό την αγάπη. Η αγάπη δεν ξεχνά και δεν εκδικείται, στέκεται αγέρωχη σε κάθε δυσκολία και βγαίνει νικήτρια είτε κερδίσει είτε χάσει. Η αγάπη είναι μοναδική για όποιον ξέρει, μπορεί και επιθυμεί να την αντέξει.

Είναι για τους πάντα ονειροπόλους, παθιασμένους εραστές της. Η αγάπη είναι έρωτας που πετάει σπίθες δίχως συγκεκριμένα χρώματα. Ακόμα και το μαύρο… μυρίζει αγάπη.