Γράφει η Ντέμη Κάργατζη
Πάντα μου άρεσε η διαδικασία του στολισματος την περίοδο των Χριστουγέννων. Κάθε χρόνο επιστρατεύω όλη μου τη δημιουργικότητα και τον ενθουσιασμό για να στολίσω κάθε τετραγωνικό του σπιτιού μου. Επί τη ευκαιρία των γιορτών λοιπόν και του ταλέντου μου , είπα να κανω ένα γενικότερο στόλισμα συμπεριλαμβάνοντας και μερικούς ανθρώπους.
Πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό στολισμό κατ’ εμέ, χρειάζονται οι απανταχού ξιπασμενοι. Ας τους ενημερώσει κάποιος, πως το καλάμι που έχουν καβαλήσει, μπορεί πολύ εύκολα να μπει κάπου που δεν πρέπει και πως η μεγάλη μύτη τους σπάει σε κλάσματα του δευτερολέπτου μ’ ένα συγυρισμενο μπουκέτο στη μούρη. Παράλληλα, καλό θα ήταν να γνωρίζουν πως το σηκωμένο φρύδι μπορεί να γίνει σκισμένο φρύδι και το αλαζονικό μάτι αντίστοιχα βουλωμένο μάτι.
Συνεχίζοντας κι απευθυνόμενη σ’ αυτούς που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, αρκεί να πω πως μεγάλη ιδέα είχε μόνο ο Κωλέττης κι αυτή καθόλου δεν ήταν για τον εαυτό του. Εξάλλου οι μεγάλες ιδέες προϋποθέτουν και μεγάλα μυαλά, κάτι μου οι υπερόπτες δεν διαθέτουν ούτε κατά διάνοια. Επιπρόσθετα, θα ήταν φρόνιμο να έχουν πάντα μαζί τους, ειδικά τώρα τις γιορτές, μια χριστουγεννιάτικη μπάλα, με την οποία θα βουλώνουν το στόμα τους κάθε φορά που χρειάζεται. Εγώ προσωπικά αν για κάθε φορά που μου έλεγαν τη γνώμη τους χωρίς να τη ζητήσω, μάζευα ένα ευρώ, τώρα θα είχα χτίσει κλινική. Και κατά προτίμηση ψυχιατρική, για να κλείσω μέσα κι αυτούς και τις γνώμες τους. Ανέκαθεν όμως η κριτική ήταν πιο εύκολη από την αυτοκριτική, οπότε δεν θα σταθώ σ’ αυτό.
Μπορώ όμως να σταθώ στις αμέτρητες προσβολές που κατά καιρούς έχω ακούσει από κάτι σνομπ τύπους. Μπορώ ακόμα να σταθώ και μ’ ένα τσεκούρι μπροστά τους για να τους ανοίξω το κεφάλι. Υπάρχουν κάποιες πολύ χρήσιμες πληροφορίες που θα μπορούσαν να μπουν μέσα. Για πάραδειγμα, πως η κοινωνική θέση, ο πλούτος, η εξωτερική ομορφιά και τα οποιουδήποτε είδους ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια δεν κάνουν την αξία του ανθρώπου υψηλότερη. Όλοι οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, έτσι σκέτο. Ούτε κατώτεροι ούτε ανώτεροι.
Για το τέλος άφησα το καλύτερο. Να τους πείτε ότι την αγένεια που προσφέρουν με το γάντι ως δήθεν εκλεπτυσμένοι, μπορώ εγώ να την σκορπίσω σαν πύρινη λαίλαπα. Ναι, μπορώ κι εγώ να γίνω αγενής, ασχέτως αν δεν το κάνω, χρησιμοποιώντας κάτι ωραία γαλλικά που έμαθα πριν κάτι χρόνια. Να τους πείτε ότι εγώ κι εσείς που δεν έχουμε φουσκωμένα αλαζονικά μυαλά σαν αερόστατα, όταν κοιταζομαστε στον καθρέπτη βλέπουμε ανθρώπους άξιους, ενώ εκείνοι αντικρίζουν μόνο την ανασφάλεια, την κακομοιριά και την ξεφτίλα.
Άντε και του χρόνου!
