Η αληθινή καλοσύνη βρίσκει πάντα τρόπο να επιστρέψει..

Γράφει η Μαριάννα Βασιλείου

Είσαι ο άνθρωπος που δίνεσαι ολοκληρωτικά στις σχέσεις σου με τους άλλους. Ο άνθρωπος που είναι πάντα μια κολώνα και τους στηρίζει όλους, που είναι πάντα μια αγκαλιά για όποιον τον έχει ανάγκη.

Εκείνος που πολλές φορές θα θυσιάσει ακόμα και την προσωπική του ζωή προκειμένου να στηρίξει αυτούς που τον χρειάζονται. Αυτός που ακόμα και τα ξημερώματα να τον πάρεις και να του πεις τρέξε, αυτός θα το κάνει δίχως δεύτερη σκέψη.

Κι όμως τις περισσότερες φορές ξέρεις πολύ καλά ότι όλα αυτά που έχεις δώσει δε θα σου επιστραφούν ούτε στο ελάχιστο. Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεις να δίνεις και να ξαναδίνεις όχι γιατί είσαι χαζός ή γιατί έχεις αποφασίσει να υιοθετήσεις το ρόλο του θύματος, μα γιατί η ενσυναίσθηση σου είναι τόσο βαθιά, που δεν αντέχεις στη σκέψη ότι κάποιος χρειάζεται βοήθεια και εσύ δεν μπορείς να του τη δώσεις.

Είναι σαν να έχεις μια βαθιά προσωπική ανάγκη μέσα σου να συμπάσχεις απέναντι στο διπλανό σου . Σαν να το έχεις πάρει πολύ προσωπικά , σαν να λες έχω ευθύνη, “Αν αυτός ο κόσμος δεν σωθεί εγώ θα φταίω”

Είσαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έχεις καταφέρει να διατηρήσεις μια αγνότητα μες την ψυχή σου, σκέφτεσαι ακόμα όπως ένα παιδί. Η κακία και η πονηριά δεν έχουν καταφέρει να φωλιάσουν στην ψυχή σου. Η ψυχή σου είναι ένα μεγάλο σχολείο για όσους σε συναντήσουν και για όσους έχουν την συνείδηση να σε εκτιμήσουν όπως σου αξίζει.

Έχεις μάθει να αγαπάς γιατί ξέρεις ότι μόνο στη δύναμη της αγάπης μπορείς να βρεις τη λύτρωση που ψάχνεις. Αγαπάς, συγχωρείς γιατί καταλαβαίνεις πως στο κάτω κάτω όλοι τρωτοί είμαστε γεμάτοι αδυναμίες.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο για έναν άνθρωπο που ξέρει ότι πάει σαν ένα πρόβατο στη σφαγή κι όμως πηγαίνει. Διαλέγει το δύσβατο μονοπάτι, διαλέγει ένα δρόμο ολότελα μοναχικό. Αν το σκεφτείς καλά κι αυτό μια μορφή επανάστασης είναι. Σ’ έναν κόσμο που όλοι οι άλλοι μισούν εσύ ν’ αγαπάς , αυτό είναι θέση και έχει μεγάλο τίμημα.

Αλλά η ζωή δεν είναι ένα παραμυθάκι με ροζ συννεφάκια και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που σε αδειάζουν . Που εσύ θα έχεις πέσει στη φωτιά για αυτούς κι αυτοί θα σε σταυρώσουν , θα σε εκτελέσουν δίχως δεύτερη σκέψη , που όταν εσύ θα έχεις ανάγκη δεν θα υπάρχει άνθρωπος να σου δώσει το χέρι του. Που δε θα βρίσεις ούτε μια κλήση, ένα μήνυμα στο κινητό σου, ούτε καν ένα απλό “τι κάνεις” έστω για τα μάτια . Θα πάρουν ό,τι θέλουν από σένα και μετά θα σε πουλήσουν κι αν ζητήσεις τα ρέστα.

Θα είσαι εσύ που θα φταις και θα έχεις παράλογες απαιτήσεις και θα γκρινιάζεις. Όταν εσύ θα πονάς, θα υποφέρεις, θα τα περνάς όλα μόνος. Μην ελπίζεις άδικα! Ούτε ένας απ’ αυτούς που εσύ έδωσες τα πάντα δε θα νοιαστεί για σένα. Και δεν είναι ότι εσύ περίμενες ανταλλάγματα αλλά κάποια στιγμή θα σε πνίξει το παράπονο και τα δάκρυα σου δε θα υπάρχει ούτε μια ψυχή εκεί έξω να τα απαλύνει.

Εσύ θα είσαι ο φίλος του εαυτού σου, μόνος θα πέφτεις, μόνος θα σηκώνεσαι . Θα σε τρώει το σαράκι και το γιατί μα δε θα μπορείς ν’ αλλάξεις γιατί αυτός ο δρόμος δεν θα ‘χει επιστροφή.

Η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται ν’ αλλάξεις , απλά χρειάζεται να ψάξεις να βρεις μια χρυσή τομή . Δώσε αλλά μόνο σε όσους το αξίζουν , τρέξε αλλά γι’ αυτούς που θα έχουν αποδείξει έμπρακτα ότι δεν είναι κοντά σου από ανάγκη αλλά επειδή το γουστάρουν.

Μια άλλη μορφή αγάπης είναι και αυτή απέναντι στον εαυτό μας και αν τον σεβόμαστε και τον αγαπάμε πραγματικά έχει έρθει η ώρα να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή με ποιους θα συμπορευτούμε και ποιους θα αφήσουμε πίσω μας. Και να λέμε και “όχι” και να βάζουμε και να χαλάμε και χατίρια ίσως έτσι τουλάχιστον καταφέρουμε να κερδίσουμε τον αυτοσεβασμό μας.

Και κάτι ακόμα ο μικρός Κεμάλ πίστευε ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο μα μάταια διότι αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ αν δεν αλλάξουμε εμείς, αν δεν γίνουμε καλύτεροι και πιο ανθρώπινοι . Ας μην είναι ο επίλογος λοιπόν‘’ Καληνύχτα αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ αλλά, “Καληνύχτα ίσως μια μέρα να γίνει κάτι καλύτερο σ’ αυτό τον κόσμο”.

Ίσως λοιπόν όλοι εμείς οι ονειροπόλοι της γης που μένουμε πάντα μόνοι και προδομένοι να βρούμε τη δύναμη να σταματήσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο. Να βρούμε τη δύναμη να κλείσουμε την πόρτα στην απληστία και στην εκμετάλλευση.

Και να ξέρετε ότι η καλοσύνη, η αληθινή καλοσύνη βρίσκει πάντα τρόπο να επιστρέψει σ’ αυτούς που έμαθαν να κρατάνε ζεστές τις καρδιές τους ,εκεί που οι άλλοι παγώνουν!