Η Ανάσταση δεν αργεί..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα 

Μεγάλη Παρασκευή , σήμερα. Αισίως φτάσαμε στο τέλος της βδομάδας των Παθών. Σήμερα τα πάθη κορυφώνονται και η Σταύρωση πλησιάζει.
Όπως κάθε χρόνο, οι καμπάνες θα χτυπούσαν πένθιμα, βουβά, ανάλαφρα, προετοιμάζοντας όλους εμάς για την Ανάσταση.

Σήμερα όμως σιωπούν. Ο ήχος τους δεν ακούγεται από πουθενά και τα μεγάφωνα της πόλης, και αυτά κλειστά. Τίποτα δε μοιάζει ίδιο στο χρόνο.

Όλα διαφορετικά, αλλιώτικα, πρωτόγνωρα για όλους. Πένθος στο πένθος, γιατί φέτος το πένθος είναι διπλό. Ο καθένας από εμάς περνάει το δικό του Γολγοθά κλεισμένος σπίτι, παρέα με τους τοίχους.

Μακριά ο ένας από τον άλλο, απόσταση δύο μέτρων το πολύ. Κανένα άγγιγμα, κανένα φιλί, μόνο νεύματα με το κούνημα του κεφαλιού, σα να στέρεψαν ακόμα και τα λόγια.

Πλύσιμο των χεριών και σκεφτικοί, σαν να μη μείναμε με τον εαυτό μας μόνοι, ξανά ποτέ, κρατώντας από ένα σταυρό στο χέρι, πάμε να θρηνήσουμε το χαμένο Πάσχα, χώρια από την οικογένειά μας.

Πάμε να κλάψουμε μαζί του, την ώρα που «κρεμάτε επί ξύλου» γιατί τον αφήσαμε για πρώτη φορά, φέτος, να Αναστηθεί, μόνο του, που δε θα τον γιορτάσουμε, που τον απαρνηθήκαμε σα το Πέτρο, πριν καλά ,καλά ο κόκορας λαλήσει.

Που αφήσαμε όλους αυτούς εκεί έξω να μας «δέσουν χειροπόδαρα» μη μπορώντας να κάνουμε βήμα.

Πάμε να κρεμαστούμε και εμείς νοερά από το ξύλο του, μπας και αυτή τη φορά καταλάβουμε τα πάθη του από τη μεριά του, μήπως μπούμε ίσως για πρώτη φορά στη θέση του, νοιώθοντας προδομένοι για κάτι που δε κάναμε, και όμως άντεξε.

Ήταν μακρύς ο δρόμος του, δύσβατος, δύσκολος, γεμάτος ανηφόρες και λακκούβες. Βαρύς, γεμάτος αγκάθια και αίμα που έφτυνε σε κάθε στάση, για να ξαποστάσουν οι προδότες που τον έσερναν. Όταν όμως το τέλος, έφτανε,

Εκείνος σήκωσε το Ανάστημά του ψηλά και Σταυρώθηκε, αφού αμέσως μετά Αναστήθηκε.

Μετά από κάθε Σταύρωση λοιπόν, έρχεται η Ανάσταση. Διαφορετικά φέτος. Μουντά.

Αλλά όταν όλα τελειώσουν, η Ανάσταση θα είναι ακόμα εκεί για όλους, να μας περιμένει για να τη γιορτάσουμε ξανά.

Γιατί όσο περισσότερο μένουμε σπίτι, η Ανάσταση δεν αργεί. Κοντοφτάνει, και θα είναι η πιο λαμπρή από ποτέ.

Χρόνια πολλά