Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Οι περισσότεροι από εμάς μέχρι χτες είχαμε την κανονικότητά μας. Ξυπνούσαμε νευριασμένοι για τις κουραστικές Δευτέρες, πηγαίναμε στις δουλειές μας και γκρινιάζαμε για όλα όσα δεν προλαβαίνουμε να ολοκληρώσουμε, στεναχωριόμασταν που δεν μπορούσαμε να χορτάσουμε τις αγκαλιές των παιδιών μας και προσθέταμε στην απληστία μας ολοένα και περισσότερα παράπονα. Τα βράδια, λίγο πριν κοιμηθούμε, ίσως να νιώθαμε λιγάκι τυχεροί που δε χρειάστηκε να παλέψουμε για την υγεία μας, αλλά αυτό το αγαθό το θεωρήσαμε τόσο δεδομένο, που συνεχίζαμε να θεωρούμε προβλήματα τόσα κι άλλα τόσα καθημερινά μικρά αδιέξοδα.
Και, ξαφνικά, εκείνο το πρόβλημα που έμοιαζε τόσο μακρινό μας πλησίασε με γρήγορο ρυθμό και τη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως όλα όσα είχαμε υπερεκτιμημένα έχουν μηδενική αξία, εκείνη τη στιγμή και μόνο αρχίζαμε και κατανοούσαμε πόσο λίγοι είμαστε όλοι μας, αν δε διαθέτουμε τον μοναδικό σύμμαχο της χαράς και της ευτυχίας: την υγεία μας. Το κοντέρ, λοιπόν, όλων μας μηδενίζει και οι αξίες αναθεωρούνται. Αιφνίδια, απότομα, ανατριχιαστικά, ωμά.
Ξαφνικά δεν έχεις λόγο να γκρινιάξεις πως δε διαθέτεις χρόνο. Το να βρίσκεσαι στο σπίτι σου με τους ανθρώπους που μετράς στα δάχτυλα του χεριού σου και που είναι αίμα από το αίμα σου, δε γίνεται να κατονομάζεται φυλακή. Το να ζεις με αυτούς τους αργούς ρυθμούς, να έχεις όλο τον χρόνο για να είσαι αυτός που ήθελες και που οι γρήγοροι ρθμοί δε σου επέτρεπαν, να έχεις χρόνο για διάβασμα και τέχνη είναι κάποια από τα αναρίθμητα καλά του χειρότερου σεναρίου. Το αρνητικό είναι ότι χρειάστηκε να θρηνήσουμε τη μισή ανθρωπότητα για να καταλάβουμε, και αυτό δεν το λέω με απόλυτη βεβαιότητα, πως τίποτα δε μετράει αν λείπει το πολυτιμότερο αγαθό.
Γυρίζεις στους δρόμους της μικρής σου πόλης και βλέπεις τα πάντα κλειστά. Κλειστά μαγαζιά, κλειστές οι πόρτες των σπιτιών, κλειστά τα φώτα που έδιναν μια κάποια νότα ζωής, κλειστές και οι καρδιές μας. Κρατάς απόσταση από φίλους και οικογένεια για να προστατέψετε ο ένας τον άλλον, παντού διαβάζεις και εισπνέεις τον φόβο, παίζεις θέατρο να μην τρομάξουν τα παιδιά και θέλεις να βάλεις τα κλάματα που και αυτά καλούνται να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση, που δεν μπορούν μήτε να καταλάβουν, μήτε να συνηθίσουν.Κι εδώ που τα λέμε, δε χρειάζεται κιόλας. Αυτή είναι δική μας δουλειά, να ομορφαίνουμε την καθημερινότητά τους, ανεξαρτήτως συνθηκών και εκμεταλλευόμενοι το όποιο μέσο διαθέτουμε, εν προκειμένω τον άπειρο ελεύθερο χρόνο.
Κοιτάζεις όλα αυτά τα υλικά με τα οποία έχεις γεμίσει το σπίτι και τις ντουλάπες σου και σκέφτεσαι πόσο μεγάλη σημασία έχουμε δώσει στην εικόνα μας και πόσο εύθραυστοι κι απροετοίμαστοι είμαστε για αληθινές δοκιμασίες. Είμαστε εγωιστές οι άνθρωποι και είναι από τις πρώτες φορές που η γενιά μου, μια άκρως κακομαθημένη γενιά που μεγάλωσε με πολλές ευκολίες, καλείται να αφήσει στην άκρη τον εγωισμό της και να φερθεί υπεύθυνα για το συλλογικό καλό. Είναι, μάλλον, η πρώτη φορά που κανέναν δεν ενδιαφέρει πόσο πλούσιος, πόσο μορφωμένος, πόσο λαμπερή και όμορφη, πόσο επιτυχημένη, πόσο αξιαγάπητη, πόσο σουπερ μαμά και πόσο κουλ ανθρωπάκι φαίνεσαι μέσα από το προφίλ που με κόπο στήνεις από τότε που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σου έδωσαν το κλειδί τους. Είναι από τις λίγες φορές που καλείσαι να αφήσεις στην άκρη τη μάσκα της προσποίησης και να φορέσεις τη μάσκα της πρόληψης.
Ξαφνικά τίποτε από εκείνα που θαύμαζες δεν έχουν αξία. Ξαφνικά το μόνο που μετράει είναι να παραμείνουμε υγιείς εμείς και οι δικοί μας. Ξαφνικά από ξένοι γίναμε όλοι άνθρωποι που μοιράζονται κοινούς φόβους, έχουμε κοινούς στόχους και συνοψίζουμε την ευτυχία μας σε δύο μόνο λέξεις: υγεία και οικογένεια, παρακαλώντας η δεύτερη λέξη να είναι γεμάτη από την πρώτη. Ξαφνικά βολευόμαστε με τα πιο άνετα ρούχα μας, μαγειρεύουμε διαρκώς για τους δικούς μας, ερχόμαστε πιο κοντά τους καλύπτοντας κενά πολλών μηνών και κατανοούμε πως είμαστε ελεύθεροι όσο έχουμε την υγεία μας. Μπροστά στην υγεία σου αφήνεις το πορτοφόλι σου, το όνομά σου, το στέμμα σου και αποδέχεσαι πως είσαι γυμνός.
Ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως οι πραγματικοί ήρωες είναι πολύ μακριά από τον κόσμο των media, γιατί τρέχουν να σώσουν ζωές, μένουν πίσω από ταμεία και πάγκους να μας εξυπηρετήσουν, καθαρίζουν διαρκώς τις γειτονιές μας, μας καθοδηγούν ώστε να μη νοσήσουμε, μας εφοδιάζουν με τρόφιμα και όλα τα υπόλοιπα τα τόσο δεδομένα σε μια άλλη παλιότερη, μα όχι και τόσο μακρινή ζωή μας. Ξαφνικά μοιάζουμε τόσο λίγοι και μικροί όλοι εμείς, που από τη βόλεψη του σπιτιού μας κάνουμε τόση φασαρία, ενώ για πρώτη φορά θα έπρεπε απλά να το βουλώσουμε και να εκτελέσουμε κατά γράμμα τις εντολές τους. Ξαφνικά θα κοιτάξεις γύρω σου και θα αναθεωρήσεις.
Η αναθεώρηση γίνεται πάντοτε μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Και τότε επαναπροσδιορίζεις όλα εκείνα που μετρούν πραγματικά. Είναι μόνο η οικογένεια, πέντε πραγματικοί φίλοι κι εκείνη η ρημάδα η τρισύλλαβη λέξη που για καιρό μας έκανε τη χάρη να την έχουμε δεδομένη. Για πρώτη φορά η υγεία, η δική μας και των ανθρώπων μας, μας κατέβασε από τους αχυρένιους θρόνους μας και μας έκανε φτηνούς υπηκόους της.
Μαγκιά της!
