Η απόσταση είναι για τους τρελούς και τους ερωτευμένους..

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Οι αποστάσεις, δεν είναι για τους μέτριους και για τους λογικούς μωρό μου! Δεν τις αντέχουν όλοι τις αποστάσεις. Δεν έχουν όλοι τα κότσια να κάνουν επιθυμία και καύλα τα χιλιόμετρα και το χρόνο. 
Δεν μπορούν όλοι να κάνουν καψούρα την έλλειψη και να μην ψάξουν σε υποκατάστατα να γεμίσουν το χρόνο τους και να καλύψουν το κενό τους. 

Εγώ θα ζω για την καλημέρα σου, για την καληνύχτα σου, για τις κουβέντες μας μέσα στην τρέλα της μέρας, κι όλα αυτά μέχρι την στιγμή του “κλείνω κι έρχομαι”. 

Μέχρι την στιγμή που το κινητό κλείνει κι η απόσταση γίνεται λεπτά. Κλείνουν τα μάτια και μπορώ να δω το χαμόγελό σου στην αίθουσα της αναμονής. Μπορώ να σε δω να κινείσαι στο χώρο, να παίρνεις τον καφέ σου, να παίζεις αμήχανα με το κινητό σου, να χαζεύεις βιβλία και να κοιτάς συνέχεια την ώρα. 

Κλείνω τα μάτια και πιέζω το χρόνο να κυλήσει πιο γρήγορα για να σε αγγίξω. Να νιώσω το δέρμα σου. Να αγγίξω τα σημάδια σου. Να σε μυρίσω, να σου λέω πόσο μου έλλειψες, να σου δείχνω πόσο σε θέλω.

Θέλει κότσια η απόσταση μωρό μου. Θέλει καύλα και καψούρα, θέλει πάθος και πόθο. Δεν κρατιέται με τα χαλαρά, τα χλιαρά και τα μέτρια. Δεν είναι για τους λογικούς. 

Είναι για τους τρελούς και τους ερωτευμένους. Είναι για τους παραδομένους που δεν έμαθαν να υπολογίζουν τίποτα μπροστά στην καψούρα τους. 

Είναι για μένα και για σένα, που δεν γίναμε ποτέ ζευγάρι, δυο τρελοί που στο χρόνο αποφασίσαμε να μείνουμε εραστες, ερωτευμένοι, παραδομένοι.