Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Η γυναίκα είναι…
Μια σύνθεση ήχων, που περιμένει καρτερικά να βρεθεί εκείνος ο ένας που θα χαϊδέψει τα πλήκτρα του κορμιού της αρμονικά για να ξεχυθεί η μαγική μελωδία του είναι της.
Είναι ένα ποίημα, γεμάτο συναισθήματα και σκέψεις, με λέξεις και έννοιες κρυμμένες και φανερές περιμένοντας εκείνον που θα μπορέσει να αποκρυπτογραφήσει τις σιωπές της, τη σιωπή των ποιημάτων, που αν είσαι άνθρωπος ρηχός, δεν θα καταφέρεις ποτέ να ακούσεις.
Είναι ένας χορός, άλλοτε με βήματα γοργά, άλλοτε με βήματα αργά. Πάντα όμως πιστή στη μελωδία της, τα βήματα της τόσο αρμονικά όσο και η μελωδία που τη συντροφεύει. Οι επίδοξοι κατά καιρούς καβαλιέροι, δυσκολεύονταν να ακολουθήσουν τον ρυθμό της, δεν μπορούσαν να αφομοιώσουν το βήμα, πήγαιναν αντίθετα, έκαναν στροφές περίεργες που τη ζάλιζαν. Προτίμησε να χορεύει μόνη με τη σπίθα που χαρακτηρίζει κάθε της κίνηση και κύτταρο μέχρι να βρεθεί εκείνος θα χορεύουν στον ίδιο ρυθμό.
Είναι ένα θέατρο, με πρωταγωνίστρια την ίδια, σε κάθε σκηνή. Λιγοστοί οι κομπάρσοι και περιττοί. Συμπρωταγωνιστές ψάχνει, κάποιους τους έχει βρει, κάποιους άλλους τους ψάχνει. Τα κείμενα, τα κοστούμια, οι μουσικές εναλλάσσονται καθημερινά με τους ήρωες που έχει επιλέξει να την περιτριγυρίζουν.
Η γυναίκα είναι μια υπέροχη μελωδία όταν ο άντρας είναι υπέροχος μουσικός.
Η γυναίκα είναι ένα υπέροχο ποίημα όταν ο άντρας είναι ένας υπέροχος αναγνώστης.
Η γυναίκα είναι ένας υπέροχος χορός όταν ο άντρας ξέρει να τη χορεύει.
Η γυναίκα είναι τέχνη.
