Η δική μου αγάπη δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται.

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Η δική μου αγάπη δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται.
Η δική μου αγάπη, ρε μάγκα, πόρνη δεν είναι.
Τώρα αν την πέρασες για τις δικές σου γνωριμίες που πουλάς κι αγοράζεις, λάθος έκανες, πάρ’το αλλιώς.

Δεν ζητιανεύω την αγάπη σου κι ούτε την θέλω.
Την δική μου αγάπη θέλω, αυτήν που ούτε αγοράζεται, ούτε πουλιέται.
Αυτήν που όταν με κοιτάει χάνω το βλέμμα μου.
Αυτό που έχασα όταν κοιτούσα να μην σου λείψει τίποτα.

Αγάπη δεν είναι να ζητιανεύεις στην γωνία για ένα ψίχουλο.
Αγάπη είναι να αγγίζεις και να ανθίζει ο κήπος μέσα σου.
Είναι να μιλάς και να ακούγεται η φωνή σου απ’την άκρη του δρόμου.

Αν θες αγάπη, δώσ’την, αλλά δώσ’την με όλη σου την ψυχή, με αίμα να στάζει απ’τα χέρια σου.
Μην κουραστείς να δίνεις, ποτέ κανείς δεν βγήκε χαμένος, όταν μοίρασε απλόχερα την αγάπη του.
Ακόμα κι όταν είναι ανιδιοτελής, ακόμα κι όταν δεν έχει αντίκρισμα.

Φωνάζουν για αγάπη, διψάνε για αγάπη.
Δεν τους έμαθε ποτέ κανείς ότι η αγάπη δωρίζεται απλόχερα;
Αλλά αγάπη, όχι αυτό που μοιράζεις εσύ.
Γιατί εσύ μοιράζεις απογοήτευση και την μοιράζεις απλόχερα.

Θες και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Θες όποτε σου καπνίσει να ενδιαφέρεσαι κι όποτε δεν γουστάρεις να φεύγεις.
Δεν γίνονται οι σχέσεις όμως έτσι.
Πρέπει να υπάρχει σεβασμός, γιατί ειδάλλως οι σχέσεις χάνονται.
Κι εσύ δεν σεβάστηκες τίποτα.

Παίζεις με τις ψυχές λες και είναι αντικείμενα.
Εγώ αντικείμενο δεν είμαι, ούτε παιχνιδάκι να με παίρνουν όποτε κι αν τους καπνίσει.
Η δική μου αγάπη είναι ακριβή ρε, δεν εξαγοράζεται.
Την τιμάω και την σέβομαι.
Την δωρίζω και την χαρίζω σε όποιον πραγματικά το αξίζει.
Γιατί η δική μου αγάπη, ρε μάγκα, πόρνη δεν είναι.