Η επιστροφή του άσωτου, δεν είναι πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Σήμερα δεν θα σας κουράσω, δεν θα πω πολλά, θα σας μιλήσω εν συντομία για μια πολύ παλιά χριστιανική παραβολή, εκείνη του ασώτου.
Θα σας πω για κάτι επαναστάτες της φακής και για τους αναίτια ασώτους του πρωκτού.

Υπάρχουνε που λέτε, κάποιοι “επαναστάτες” του ποπού, που κάνανε επανάσταση για λίγο!
Κι όταν κατάλαβαν πως κάνουν τρύπες στο νερό, γύρισαν πίσω με την ουρά στα σκέλια τους χωμένη, όπως κι ο κακομοίρης κάποτε, ο άσωτος υιός.
Μαζέψανε σε μια βαλίτσα άρον άρον τα λιγοστά μπαγάζια τους μαζί με το μεγάλο τους ρεζίλι, σκαρφίστηκαν και μια γελοία κι απίστευτη ιστορία και πήρανε οι καημένοι τον μάταιο δρόμο της φτηνής επιστροφής τους.

Μα στην επιστροφή τους, δεν τους περίμενε ο φιλεύσπλαχνος μπαμπάς με την αγκαλιά του ορθάνοιχτη και την συχώρεση ανά χείρας. Ούτε τους έσφαξε κανένα μόσχο σιτευτό, έξυπνα και λογικά σκεπτόμενος, τον κράτησε για πάρτη του το αλάνι.

Βρήκαν στην πόρτα μόνο τον δίκαιο τον μεγάλο αδελφό, να τους γλεντάει, να τους μουντζώνει και να τους φτύνει!
Και ζήσανε όλοι τους καλά κι ο άσωτος στη φάπα.

Το δίδαγμα λοιπόν και το αυτονόητο συμπέρασμα είναι, πως δεν είναι παίξε γέλασε η επανάσταση, ανόητε, φτωχέ μου κι άσωτε μου. Ούτε η επιστροφή είναι με ροδοπέταλα στρωμένη, πως τα έχεις έτσι στο λιγοστό μυαλό σου καμωμένα;

Δεν γίνονται έτσι οι επαναστάσεις, άσωτε του πισινού ή πας την επανάσταση ως το τέλος ή κάτσε στην ξεφτίλα σου και φάτην λίγη λίγη.
Βρε δεν είναι έτσι η επανάσταση σου λέω, με κολοτούμπες, με πορδές, με γλυψιές εκεί που έφτυσες και με φαμφάρες, δεν έγινε ποτέ καμία επανάσταση.

Κι όποιος κατάλαβε την σοφή παραβολή, κατάλαβε.
Όλοι οι υπόλοιποι, αμήν και καληνύχτα σας!