Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου.
Αύγουστος 2016. Οι σκέψεις μου θα πάνε λίγο πιο πίσω και θα αφήσω αυτές που κυριαρχούν σήμερα, αυτόν τον ψυχρό Νοέμβρη.
Τότε λοιπόν μια ωραία, ζεστή και ηλιόλουστη Κυριακή έγινε ένα “μπαμ” μέσα μου και σαν πολλά κομμάτια λάβας από έκρηξη ηφαιστείου ξεχείλισαν θέλω, σκέψεις, ελπίδες, όνειρα, και εκτινάχθηκαν χιλιόμετρα μακρυά μου. Κομμάτια πολλά, πάρα πολλά, κι άλλα κι ακόμα πιο πολλά· κομμάτια του είναι μου και του εαυτού μου!
Με έκαψαν, μου τσουρούφλισαν την καρδιά και το μυαλό! Διέλυσαν εκείνη την παλιά Αργυρώ και προσπάθησαν να την αναγεννήσουν από τις στάχτες που είχαν πέσει εκεί στα πόδια της, εκείνη την Κυριακή του Αυγούστου. Δεν τόλμησα να κάνω πολλές ερωτήσεις στον εαυτό μου, μία ήταν αυτή, μία και μοναδική, και η καταστροφή ήρθε, ήταν όμως καταστροφή τελικά;
“Ποια πραγματικά είσαι, αλήθεια ξέρεις;”. Τότε έγινε η έκρηξη! Μπαμ!
“Δεν είσαι αυτή που πραγματικά θέλεις να είσαι, είσαι κάτι άλλο, που το έχεις κρύψει για τα θέλω κάποιων άλλων! Τα όνειρά σου δεν είναι μόνο αυτά για τα οποία μέχρι στιγμής καυχιέσαι.. Είναι και πολλά άλλα που τα έχεις θάψει για τα όνειρα, ίσως, κάποιων άλλων! Ο εαυτός σου δεν σου αρέσει έτσι όπως είναι! Παραδέξου το! Είναι κάποιος άλλος που τον έχεις έτσι διαμορφώσει για να αρέσει στους άλλους”.
“Εε! Τι είναι αυτά; Μην κλαις! Πού πας; Είσαι ζωντανή, έχεις έναν θησαυρό μέσα σου! Είσαι κατ’αρχάς μοναδική και κατά δεύτερον δυνατή!” Έτσι, λοιπόν, πήρα την απόφαση για το πρώτο βήμα, την απόπειρα της αναγέννησης της Αργυρώς!
“Θα γράψω”, είπα, “Θα γράψω χωρίς να ντρέπομαι για τα συναισθήματα, τις σκέψεις, την αγάπη, τον έρωτα, τα όνειρα, τον κόσμο που κρύβω μέσα μου”. Και το έκανα..! Δεν ξέρω αν πέτυχα κάτι σημαντικό. Ξέρω όμως πως πέτυχα την αγάπη για τον καινούργιο μου εαυτό, έναν εαυτό που δεν φοβάται και που τον πλημμυρίζει ένα αστείρευτο πάθος για ζωή!
Τον αγάπησα πολύ και μ’αυτόν αγάπησα, αληθινά αυτή τη φορά και εκείνους που τώρα αποδείχθηκαν πραγματικοί συνοδοιπόροι σε όλο αυτό. Αφού λοιπόν βγήκε μια άλλη Αργυρώ με παραπάνω τσαμπουκά, μια Αργυρώ με αισιοδοξία -παρ’όλες τις αντιξοότητες-, μια αληθινή Αργυρώ που τα λέει λίγο πολύ έξω από τα δόντια -όσο μπορεί τουλάχιστον-, ανακάλυψε αυτούς που παρέμειναν δίπλα της και την αποδέχθηκαν έτσι όπως ξαναγεννήθηκε. Οι αλήθεια είναι πως κάποιοι δεν την άντεξαν και έφυγαν, κάποιοι όμως ήρθαν πιο κοντά της.. την θαύμασαν και της είπαν συνέχισε.. Και είναι σίγουρη πως θα την πλησιάσουν κι άλλοι και θα μείνουν, γιατί θα εκτιμήσουν την αλήθεια της!
Μια καινούργια ζωή ξεδιπλώνεται, μια ζωή όλο ελπίδες και όνειρα. Έμαθα ποια είμαι, ακόμα μαθαίνω και δεν θα σταματήσω να με ανακαλύπτω και να ξαναγεννιέμαι κάθε μέρα που περνά.
Γιατί μου το οφείλω. Το χρωστάω σε εμένα.
Φτάνοντας στον Νοέμβρη, ονειρεύομαι και δημιουργώ σενάρια στο μυαλό μου για μια όμορφη, δημιουργική ζωή με πολλή αγάπη, για μια ζωή γεμάτη από ευτυχισμένες στιγμές, με τις όποιες δυσκολίες.. Γιατί όταν ξέρεις ποιος είσαι, δεν φοβάσαι και απλά προχωράς· βαδίζεις με το κεφάλι ψηλά.
Και όσο δύσβατος κι αν είναι ο δρόμος σου και το μονοπάτι της ζωής σου, ένα είναι βέβαιο.. πως θα είναι στρωμένο σε κάποια μεριά του με λουλούδια και μαλακό, πράσινο γρασίδι και σίγουρα θα υπάρχει ένα ξέφωτο με άπλετο φως. Και αν τύχει και περπατάς ξυπόλυτος, οι άνθρωποι που σε αγαπούν, θα ξεπηδούν από κάποια στροφή και θα είναι εκεί για εσένα, θα σου ρίξουν ένα βλέμμα γλυκό και θα σου πουν έναν απλό λόγο αγάπης και τότε θα είναι σαν να σου έδωσαν εκείνο το ζευγάρι παπούτσια που σου έλειπε.
Καλώς ήρθες Νοέμβρη.. Καλώς ήρθες καινούργιε μου εαυτέ!
Join the discussion