Γράφει η Μαρία Σταμτοπούλου
Και η θάλασσα γέμισε ανέραστους θεατές. Και οι θεατές της γίνηκαν πιόνια στα δίχτυα του έρωτά της.
Τότε ήταν που η αλμύρα της, ένωσε με αληθινή, έντιμη αγάπη τους δύο τους. Τότε ήταν που τα απαλά της κύματα, τους ψιθύριζαν στο αυτί με απαλές νότες, λόγια που μιλούν μονάχα για την πλήρη και ολοκληρωμένη αγάπη.
Τότε ήταν που μέσα στα απαλά κύματα της θάλασσας οι δύο τότε υποσχέθηκαν ενδόμυχα η στιγμή να χτιστεί σε άρρηκτες βάσεις.
Οι υποσχέσεις που δεν ειπώθηκαν ούτε μία στιγμή, εκείνες γεννούν τα όνειρα που τείνουν να γειωθούν.
Όσα δεν ειπώνονται από το στόμα μα από την αλήθεια της καρδιάς.
Μία υπόσχεση- δέσμευση αιώνια.
Να την τιμήσουν, να αφεθούν σε μία αγάπη που μόνον αγάπης φως έχει να μοιράσει.
Και οι διαφωνίες;
Και οι διαμάχες;
Οι μεταξύ τους διαφορές ως ζευγάρι μα και ως δύο άνθρωποι, διαφορετικές μονάδες ύπαρξης;
Εναρμόνιση, φυσικά!
Ύψωση της αγάπης στα χνάρια της υπέρβασης!
Πώς οι παλιοί τα κατάφερναν;
Διάλογος, μοίρασμα ευθυνών, ανάληψη ευθύνης, συγχώρεση, αυτογνωσία.
Έλεγε η γιαγιά μου, στους τσακωμούς παιδί μου, να τον αγγίζεις! Να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον και όταν έχετε τσακωθεί.
Το άγγιγμα φέρνει υγεία. Ένωση. Αγάπη.
Η ζωή είναι το μοίρασμα συναισθημάτων. Η υγιής αγάπη.
Την λάσπη την βλέπεις, μα με λίγο ουρανό, την μετατρέπεις σε φως!
