Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Σωστά και λάθη, αλήθειες και ψέματα. Τι σημασία έχουν όταν είσαι καψούρης; Όταν γελάς με κάθε χαζομάρα του άλλου, όταν ζητάς ένα του μήνυμα και τον ψάχνεις ανάμεσα στο πλήθος; Το πρόβλημα με την καψούρα είναι ότι δεν την καταλαβαίνεις.
Έρχεται και σε χτυπάει κατακούτελα. Δεν σε ρωτάει αν θέλεις ή όχι. Απλά έρχεται και χάνεις τον κόσμο. Και δεν σε νοιάζει αν είναι σωστό ή λάθος γιατί δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς, να αντιδράσεις. Και ότι και να πουν οι άλλοι αυτή η καψούρα θα είναι πάντα το σωστό για σένα.
Έτσι ήσουν και εσύ. Το πιο σωστό μου λάθος. Γιατί από όλα όσα έκανα εσύ είχες κάτι διαφορετικό, ήσουν κάπως διαφορετικός. Και δεν ήταν τα λόγια σου ψέυτικα για να έχεις απλά κάτι να πεις, ήταν ουσιαστικά και ντόμπρα. Ακόμα και ο τρόπος που με κράταγες ήταν αλλιώς. Και ας ήσουν λάθος και ας ήταν όλο λάθος εγώ αυτήν την καψούρα την ήθελα μέχρι το τέλος. Και όπου βγει..
Δεν με νοιάζει αν θα ξυπνήσεις αύριο δίπλα μου, ούτε με νοιάζει να μου κρατάς το χέρι στο δρόμο. Θέλω να μου μιλάς ξεκάθαρα και να με φιλάς άγρια στο στόμα. Και αν δεν βγει και πουθενά δεν με νοιάζει. Φτάνει που το έζησα. Μου φτάνει που σήμερα η καψούρα μας είναι το πιο σωστό μου λάθος.
