Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Δε γίνεται να μη θυμάσαι το πόσο σε παρακαλούσα να δεις και να καταλάβεις που οδεύαμε τη σχέση μας, θα πει και θα ξαναπεί η οργή στην αποφασιστική διάθεση της ζήλειας και του εμπαιγμού.
Συναισθήματα που δε λέμε να τα κατανοήσουμε, αλλά κυρίως δε θέλουμε να ενισχύσουμε τη δική μας αυτοπεποίθηση…
Παρατάσσονται δίπλα μας και δηλώνουν διαδηλώνοντας τη δική τους πρόθεση , όχι για επαναπροσδιορισμό, αλλά για επίτευξη σκοπών και στόχων ιδιοτελών και άκρως προσωπικών.
Βολέματα που πήραν τη θέση τους, από άξια και ικανά συναισθήματα, αλλά με την πάροδο του χρόνου, κουράστηκαν και κατάντησαν οι σκιές των εαυτών τους.
Ατελείωτα τα σκοτάδια της ψυχής μας, θα πει και θα επαναλαμβάνει συχνά με φόβο μην και γίνει γραφική, η ενσυναίσθηση, απέναντι στη δικαιολογία της επανένταξης και της αλλοτινής σωστής κάποτε συμπεριφοράς.
Μα τα συναισθήματα όλα, είχαν περάσει εκείνες τις εξεταστικές περιόδους, που δίνανε θέλοντας και μη, κρινόμενα και πάντα ανταποκρινόμενα, στις δικές τους πεποιθήσεις και νοσταλγίες των παρελθοντικών τους χρόνων.
Κι όμως τα περισσότερα δήλωσαν απόντα και κατάφερε έτσι η ενσυναίσθηση να δώσει το τελειωτικό της ράπισμα πάνω τους.
Δε λογίζεται τους είπε άνθρωπος, αν δεν είναι σε θέση να καταλάβει και να κατανοήσει τη θέση του άλλου, φώναζε έντρομη και με τον τόνο της φωνής της, σταθερό και καθόλου πάραυτα τρεμάμενο.
Στην ιστορία που έχω στο μυαλό μου, έχω παρατάξει τα πάντα με λογική και σύνεση, ώστε να μια σε θέση και να αιτιολογήσω εσένα, αλλά και να δικαιολογήσω και εμένα.
Η δική σου η ενσυναίσθηση χάθηκε παντελώς, όταν έπαψες να ασχολείσαι ,να νοιάζεσαι και να κοιτάς το από κοινού καλό μας, παρά έβλεπες μόνο το δικό σου και μόνο αυτό!
Σαν θα πάψει κάποιος να ασχολείται και να ενδιαφέρεται, να προσπαθεί και να τολμά να στηρίξει και να εδραιώσει τα δικά του θέλω και πρέπει μεν, αλλά γενόμενα εις διπλούν ένα, τότε χάνεται όλη η μαγεία και εξακολουθεί και δεν παλεύεται η κατάσταση όλη αυτή!
