Γράφει η Φλώρα Σπανού
Ποιοι είναι άραγε αληθινά φυλακισμένοι; Εκείνοι που βλέπουν τη ζωή μέσα από τα κάγκελα μιας φυλακής ή εκείνοι που βλέπουν τη ζωή μέσα από τα κάγκελα της ψυχής τους;
Μία κρίσιμη ερώτηση που όλοι μας πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας.
Είμαι πραγματικά ελεύθερος ή αφήνομαι να ζω στην ψευδαίσθηση πως είμαι ελεύθερος; Ενώ στην πραγματικότητα μέσα μου η ψυχή μου είναι ντυμένη με κουρέλια, πεινάει, διψάει, κρυώνει. Κι εγώ; Εγώ τι κάνω για να την προστατεύσω; Τίποτα. Απολύτως τίποτα. Είμαι δοσμένος σε όλα εκείνα τα γήινα πράγματα που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την αντανάκλαση της ψυχής. Μιας ψυχής κουρασμένης, πονεμένης, φοβισμένης, εχθρικής ίσως, ύπουλης, φειδωλής. Μιας ψυχής ντυμένης στα μαύρα που σέρνει τον δικό της σταυρό εδώ και καιρό. Μιας ψυχής φυλακισμένης.
Και τα κάγκελα της ψυχής είναι πιο δύσκολο να τα περάσει κάποιος. Πρέπει να μπορούμε να αναγνωρίσουμε ότι μας κάνει κακό και μας κρατάει πίσω. Πρέπει να μπορούμε να δούμε πολύ βαθιά μέσα μας ώστε να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας.
Γιατί αλήθεια τι είναι χειρότερο, τελικά; Να είσαι φυλακισμένος μέσα στο κρύο κελί μιας φυλακής ή μέσα στα παγωμένα δωμάτια της ψυχής σου; Τα οποία μπορεί να είναι τα πάθη σου, τα λάθη σου, οι ζήλειες σου, οι ίντριγκες σου, οι φόβοι σου, τα απωθημένα σου, και όλα εκείνα που σε κρατούν δέσμιο των πράξεων σου, των ένοχων μυστικών σου, των ανεκπλήρωτων θέλω και ονείρων σου και δεν σε αφήνουν να προχωρήσεις μπροστά; Για να αφουγκραστείς τη ζωή μέσα από τα μάτια της ψυχής σου. Κι αλήθεια θέλει μεγάλο αγώνα για να καταφέρει κανείς να απελευθερώσει την ψυχή του. Θέλει συνεχή προσπάθεια γιατί ο δρόμος για την ελευθερία είναι μεγάλος και δύσκολος.
Όμως, όπου υπάρχει η θέληση τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο.
Κι όπου υπάρχει πίστη υπάρχει κι η Ελπίδα.
Κι όταν υπάρχει ελπίδα υπάρχει και αισιοδοξία.
Υπάρχει φως.
Δεν είναι λοιπόν τα κάγκελα εκείνα που μας κρατούν φυλακισμένους αλλά ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αν δεν κάνουμε κάτι για να τον προσπεράσουμε τότε δεν θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε. Θα μείνουμε εκεί να κοιτάμε τη ζωή πίσω από ένα μικρό παράθυρο σε ένα σκοτεινό και μοναχικό κελί. Το κελί που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε σιγά σιγά με τα ίδια μας τα χέρια.
Κι αν μας ρωτήσει κανείς ποτέ αν νιώθουμε φυλακισμένοι, εμείς χαρίζουμε ένα πλατύ χαμόγελο και απαντάμε πως όχι, είναι δυνατόν, φυλακισμένοι είναι εκείνοι που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα μιας φυλακής. Κι όμως αυταπατόμαστε. Γιατί δεν έχουμε ψάξει βαθιά μέσα μας. Από φόβο μήπως η αλήθεια μας πονέσει.
Αναρωτηθείτε, λοιπόν, έστω και μια φορά εσείς σε ποιους πραγματικά ανήκετε; Σους κρατούμενους μιας φυλακής ή στους παγιδευμένους της ψυχής τους; Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας θα το αισθανθούμε αυτό το θέμα είναι να είμαστε έτοιμοι να το αντιμετωπίσουμε και να το ξεπεράσουμε. Γιατί όταν κλείνουμε τα μάτια και προχωράμε θα έρθει κάποτε εκείνη η στιγμή που ότι προσπεράσαμε θα το βρούμε μπροστά μας. Και θα ναι η φυλακή αυτή χειρότερη κι από την αληθινή.
Ας προσπαθήσουμε να ελευθερωθούμε από ότι μας βασανίζει για να γαληνέψει η ψυχή μας και να πετάξει ελεύθερα.
Ας μην την φυλακίζουμε μέσα από εγωισμούς, πείσματα, μίση, κακίες, ματαιότητες, πάθη, ζήλιες.
Ας μην την βασανίζουμε δεν της αξίζει. Δεν μας αξίζει.
Μας αξίζει να είμαστε ελεύθεροι κι ευτυχισμένοι.
Μην τα παρατάτε παλέψτε για αυτό όσο κι αν είναι δύσκολο. Ούτως ή άλλως τι όμορφο δεν επιτεύχθηκε μετά από σκληρή προσπάθεια;
Κι όσο για εκείνους που βρίσκονται πίσω από τα κελιά μιας φυλακής ίσως τελικά αυτοί να είναι πιο τυχεροί από εκείνους που πιστεύουν πως ζουν ελεύθεροι.
Αφορμή για τα άρθρο μου αυτό στάθηκε η συνέντευξη του πατέρα Γερβάσιου στην εκπομπή « Αλήθειες με τη Ζήνα».
Πατέρας Γερβάσιος : « Μερικοί ζουν μέσα στη φυλακή της ψυχής τους».