Η σχέση έχει πεθάνει κι εσείς είστε είτε σε άρνηση, είτε βολεμένοι. 

Γράφει ο Δημήτρης Ξυλούρης

Αν δεν ανυπομονείς να γυρίσεις το κλειδί στην πόρτα για να την δεις, φύγε. 
Αν το χαμόγελό της δεν είναι λόγος για να κάνεις μια παράκαμψη και να της πάρεις το αγαπημένο της βιβλίο ή το αγαπημένο της γλυκό ή το ό,τι.. φύγε. 
Αν η ταινία στην τηλεόραση, ακόμα κι εκείνη η σαχλή των 80’s, σε κρατάει στον καναπέ και δεν έχεις καμιά επιθυμία να πας στο κρεβάτι μαζί της, φύγε. 
Αν οι μπύρες με τους φίλους, με την παρέα της δουλειάς, είναι ανάγκη κι όχι επιλογή, φύγε. 
Αν το “θα βγω με τις φίλες μου” είναι ο μόνος ήχος που απολαμβάνεις να ακούς από τα χείλη της, φύγε. 

Φύγε γιατί ό,τι είχατε, έχει τελειώσει από καιρό. Η σχέση σας έχει πεθάνει κι εσείς είστε είτε σε άρνηση, είτε βολεμένοι. 

Και πόσο σε άρνηση να είσαι όταν η φωνή του άλλου είναι ένας απλός ήχος, και μάλιστα μια ηχορύπανση; 
Πόσο σε άρνηση να είσαι όταν δεν αγγίζεις τον άλλο για μήνες; 
Πόσο σε άρνηση να είσαι όταν μένετε οι δυο σας και δεν έχετε τίποτα να πείτε; 
Όταν κοινώς.. βαριέστε; 

Δεν είναι η άρνηση το πρόβλημα σου, γιατί από την άρνηση θα βγεις. Το βόλεμα είναι το πρόβλημα σου. Όταν ο ένας από τους δυο, ή και οι δυο, βολευτείτε σε αυτή την άτυπα τελειωμένη ιστορία. 
Γιατί τι θα πει ο κόσμος, τι θα πουν οι συγγενείς, είναι και τα παιδιά (αν υπάρχουν) που άντε τώρα να τρέχεις σε παιδοψυχολόγους, είναι και τα έξοδα. 

Ένα λεπτό να στο πω όπως είναι. 
Είναι που είσαι λίγο.. κότα! (όποιου φύλου και να είσαι)

Ναι. Κότα! 
Γιατί η ζωή που δεν τολμάς να ζήσεις, είναι εκεί έξω και σε περιμένει να την διεκδικήσεις. 
Γιατί το παραμύθι “τι θα πει ο κόσμος”, μάντεψε, ο κόσμος ήδη λέει.. είτε χωρίσεις εσύ, είτε όχι! 
Γιατί η χειρότερη επιλογή που μπορείς να κάνεις είναι να μάθεις στα παιδιά σου πως η αγάπη κι ο έρωτας, είναι αυτό που αντικρίζουν μπροστά τους όταν σας βλέπουν. 

Όταν θα έχεις προσπαθήσει τόσο όσο αναλογεί στην ποιότητα της σχέσης σου και στην ενσυναίσθηση του ανθρώπου που ζεις μαζι, όταν θα έχεις κάνει όλα όσα η προσωπική σου ηθική προστάζει, όταν θα έχεις χτυπήσει όλα τα καμπανάκια (ενίοτε και καμπαναριά), τότε φύγε. 

Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν την ευτυχία ή έστω την ελπίδα του.