Γράφει η Ελένη Αράπη.
“Γυρεύω ένα τίποτα για να πιστέψω πολύ και να πεθάνω”
Μανώλης Αναγνωστάκης
Πίστευα, πιστεύω και θα πιστεύω ότι αυτό που λείπει στις μέρες μας, όχι μόνο απο τη νέα γενιά μα και απο εμάς τη γενιά του βολέματος, του “ωχαδερφισμού”, τη γενιά της μάταιης ύλης είναι το όραμα, το ιδεώδες, που θα ξυπνήσει τον ήρωα μέσα μας, θα αφυπνίσει τη νωθρή μας συλλογικότητα.
Το δόσιμο, η οποιαδήποτε προσφορά αποτελεί ύψιστη ανάγκη. Πώς να ονομάσεις τον εαυτό σου Άνθρωπο αν δεν τον εκτιμάς και πώς να τον εκτιμήσεις όταν καθημερινά ασχολείσαι αποκλειστικά και μόνο με την κατάκτηση του επιούσιου. Δεν λέω, τώρα πια και αυτό το ανούσιο για μένα, αποτελεί ύψιστη κατάκτηση για μερικές οικογένειες που αδυνατούν να θρέψουν ακόμα και τα ίδια τους τα παιδιά. Μα δεν αντιλαμβανόμαστε ότι όταν αγωνιζόμαστε για τα λίγα, τα ελάχιστα, ελάχιστα θα κατορθώσουμε. Οταν επιζητούμε τα μέγιστα, τα ύψιστα, την ουτοπία, ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε θα ‘χουμε τουλάχιστον προσπαθήσει, θα έχουμε τουλάχιστον πραγματώσει την ανθρώπινη φύση μας που επιτάσσει να θρώσκουμε προς τα άνω, να ποθούμε, να διεκδικούμε το ιδανικό μας.
Και το ιδανικό αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η ελευθερία, η δικαιοσύνη, εντέλει η Ανθρωπιά.
Ομως όλα αυτά θέλουν θυσίες, θυσίες αιματηρές και πίστη, πίστη στον Άνθρωπο, πίστη στη δυνάτοτητα της επιβίωσης του μέσω της αγάπης, του δοσίματος, της προσφοράς.
Ναι, αξίζει ακόμα και να πεθάνεις για έναν ανώτερο στόχο, για ένα όραμα, για ένα ιδανικό.
Ναι, ακόμα και για έναν άνθρωπο, αν αυτός είναι το ιδανικό σου. Αλλιώς θα πεθαίνεις κάθε μέρα με την κατάντια σου.
Μέγιστος θάνατος η δειλία.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς, πριν περάσει και αυτή η όμοια μέρα έχε φυλακτό τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:
“Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν” Μ. Κατσαρός.
Μην περιμένεις από τους άλλους να σωθείς, τη σωτηρία σου την κρατάς στα χέρια σου και δεν είναι άλλη από τη Δράση.
Ξύπνα!
Η ιστορία γράφεται τώρα.
LoveLetters
