Γράφει η Ελένη Αράπη.
Η τοξικότητα των ανθρώπων μετριέται από το δηλητήριο που κουβαλάνε μέσα τους.
Από τα γραμμάρια της ψυχής που έχουν ξεπουλήσει ψάχνοντας να θηρέψουν λίγο από το φως.
“Φίλοι” με ζωγραφισμένα χαμόγελα, σερνόμενοι χαμαιλέοντες, θα τους ανταμώσεις να στέκουν πλάι σου πάντα στα τέσσερα.
Κίβδηλοι κόλακες, έτοιμοι να σου προσφέρουν όλες τις υπηρεσίες τους, να ζητιανέψουν λίγο από τον οίκτο σου, γιατί την εκτίμησή σου δεν μπορούν ούτε στα όνειρά τους να κερδίσουν.
Και μην γελαστείς, όλοι οι Ιούδες θα σε προσεγγίσουν με ανοιχτές αγκάλες, σου φιλάνε τα χέρια – μη σου πω και τα πόδια, οι χαμερπείς – στοχεύοντας πάντα να σε εξομοιώσουν, μην αντέχοντας το πολύ, την αλήθεια.
Στέκουν πλάι σου όταν πονάς, κομμάτια γίνονται – δεν τους είναι δύσκολο εξάλλου, φύσει κομματιασμένοι είναι – για να σε πείσουν για την αγνότητά τους.
Στη χαρά σου όμως, πως να χαρεί η ψυχή τους, όταν ψυχή δεν έχουν.
Εντελώς ξαφνικά αρχίζει και λιώνει το προσωπείο, ξεπροβάλλει το απρόσωπο κενό τους. Μακάρι να ήταν σκοτάδι, θα είχες ένα λόγο να το φωτίσεις, μα το κενό, το τίποτα, πώς “κάτι” να το κάνεις;
Κι εκεί ξεπροβάλλουν τα καλά τροχισμένα τους δόντια, κατευθείαν την καρδιά σου στοχεύουν.
Το δηλητήριο τους γύρω σου προ πολλού έχουν απλώσει.
Κι εσύ ανεπαισθήτως βρίσκεσαι ξαφνικά να περικυκλώνεσαι, χωρίς να μπορείς άχνα να βγάλεις.
Λάθος! Μην παρεξηγείς τις σιωπές μου.
Και εσύ… κι εσύ… κι εσύ, αγαπημένη μου αδερφή!
Βράζει το δίκιο εντός μου. Κι ας σωπαίνω.
Φυλάξου.
Πρόσεχε τη στιγμή που το θήραμα, θύτης σου θα γίνει και θα σε ποτίσει με το δηλητήριο που επιμελημένα σκόρπισες γύρω του.
Γιατί μέσα του όσες σταγόνες και αν προσπάθησες να σταλάξεις, το αίμα του δεν βεβηλώνεις.
Ακόμα και αν το πόνεσες – παροδικά πάντα – ισχυρό αντίδοτο έχει την ίδια του την ψυχή.
Και η καθάρια ψυχή, αλώβητη μένει, δε γνωρίζει από δηλητήρια, απο επίπλαστες ηθικές – ηθικούληδες που τη σήψη σας και τη δυσωδία, καμουφλάρετε με τα πιο ακριβά σας αρώματα- από βούρκους και λάσπες.
Θάλασσα είναι που ξεπλένει τα πάντα, ακόμα και την βρώμα σας, αναβλύζοντας απο μέσα της μόνο Αγάπη.
Θυμήσου λοιπόν για τελευταία φορά.
“Η Ηθική δεν μπορεί να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά
ή είσαι Κυρία με όλα τα γράμματα να καίνε τις σάρκες σου
ή το βουλώνεις και βλέπεις κατάματα το τέρας που εξέθρεψες.
Μην σκιάζεσαι… είσαι Εσύ.”
LoveLetters
