Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Θέλει κότσια για να ζεις δυο ζωές.
Την επίσημη και την σκιά της. Ναι, την σκιά της που ισορροπεί επικίνδυνα, ανάμεσα στην προσμονή, την ανυπομονησία, το πάθος, τον πόνο, την πίκρα, την απογοήτευση.
Τον θυμό από κάθε στιγμή χώρια στο φως που μετρά σαν προδοσία.
Από κάθε “κοιμήθηκες”, “σε πρόλαβα”, “δεν μπορούσα”, που μετρά σαν απιστία στη σκιά.
Μην τους κρίνεις τους ανθρώπους που τολμούν να ζουν δυο ζωές.
Θέλει κότσια για να το ζήσεις.
Θέλει κότσια για να παραδεχτείς στον καθρέφτη σου πως δεν θα άντεχες το φως αν δεν υπήρχε το σκοτάδι.
Πως η σκιά σου η ίδια είναι αυτή που σου δίνει ζωή και δύναμη να υπάρχεις στο φως.
Ένα φως γεμάτο κανονικότητα, πρέπει και κανόνες που εσύ έθεσες. Εσύ έβαλες. Εσύ επέλεξες.
Μόνο που ξέχασες να αφήσεις μια χαραμάδα για να ξεφύγεις.
Κι έτσι την χαραμάδα που ξέχασες, την έφτιαξες. Την δημιούργησες.
Και τώρα ισορροπείς εκεί, ανάμεσα στη φθορά και την αφθαρσία.
Ζεις για τα βλέμματα για γεμάτα πάθος κι έρωτα. Για τα “σ’αγαπώ” που ξέρεις πως είναι κλεμμένα. Για τα μικρά κι ασήμαντα, που όμως για εσένα, είναι ο κόσμος όλος.
Θέλει κότσια να την τολμήσεις αυτή τη ζωή.
Γιατί στο τέλος της, απ’ όπου και να το πιάσεις, θα υπάρξει πόνος.
Πόνος που δεν θα γίνει ποτέ λυγμός, δεν θα γίνει ποτέ κραυγή, θα τα καταπιείς, θα χαμογελάσεις και θα ρίξεις την στεναχώρια σου σε θέματα της δουλειάς.
Γιατί είπαμε, είσαι και άντρας και οι άντρες δεν κλαίνε, ε;
Δεν πονάνε, ε;
Μην τους κρίνεις τους ανθρώπους στις σκιές. Δεν ξέρεις τι πόλεμο έγινε στο μέσα τους για να μάθουν να υποτάσσουν το “εγώ” τους και να ζουν εκεί.
Αν δεν τους ξέρεις, αν δεν τους καταλαβαίνεις, αν δεν τους νιώθεις, άσε τους στην επιλογή τους.