Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που όπως πίνεις αργά τον καφέ σου όπως κάθε μέρα, που σκέφτεσαι τις δουλειές που έχεις να κάνεις όπως κάθε μέρα, τις υποχρεώσεις, τα οικονομικά, τα παιδιά, σηκώνεις το κεφάλι σου και λες “Μα αυτή δεν είναι η ζωή που ήθελα, αυτή που ονειρεύτηκα”.
Και σε χτυπάει σαν κεραυνός εν αιθρία. “Μα τι κάνω; Ζω; Ή απλά επιβιώνω;”
Κι εκεί ξαφνικά λες μέσα σου με πυγμή και δύναμη “Πρέπει και θα αλλάξω τη ζωή μου”
Αλλά πριν καλά καλά προλάβεις να το σκεφτείς, να εκείνα τα καλικαντζαράκια της αμφιβολίας έρχονται να σε σταματήσουν. “Κι αν αποτύχω;” λέει το πρώτο. “Κι αν πέσω σε χειρότερα;” ψιθυρίζει το δεύτερο. “Είναι τρέλα!” σου φωνάζει το τρίτο.
Και έρχονται κι άλλα τέτοια καλικαντζαράκια και κατακλύζουν το μυαλό σου με φόβους, ανασφάλειες, αμφιβολίες. Και τελικά σκέφτεσαι “Άσε μωρέ, καλά είμαι κι έτσι…τι πάω και ψάχνω;”
Και κάπως έτσι μένεις σε σχέσεις δίχως νόημα, σε φιλίες χωρίς ανταπόκριση, σε δουλειές που μισείς. Κάπως έτσι συνηθίζεις να ΜΗ ζεις και βολεύεσαι.
Ξέρω δεν είναι εύκολο να το αποφασίσεις. Θέλει πολλή ψυχή να τα ισοπεδώσεις όλα και να αρχίσεις από την αρχή. Θέλει δύναμη και σθένος. Και ναι ξέρω πως είναι και κάποιοι άνθρωποι που δε το έχουν με το ρίσκο, με το άγνωστο, με τις αλλαγές.
Τι αξία όμως έχει η ζωή αν δε τη ζεις πραγματικά; Τι αξία έχει να σηκώνεσαι κάθε πρωί, να σέρνεσαι μέσα στη μέρα περιμένοντας να έρθει η νύχτα και ο ύπνος να σε λυτρώσει από μια ζωή που δεν είναι ζωή;
Είσαι ευτυχισμένος έτσι; Κι όταν θα φτάσεις στα βαθιά γεράματα και κοιτάξεις πίσω τι θα πεις στον εαυτό σου; Εντάξει μωρέ, δεν έζησα, καλά ήτανε, αλλά…(συμπλήρωσε εδώ όλες τις δικαιολογίες που θα πεις στον εαυτό σου τότε)
Η ζωή είναι λίγη και λήγει οπότε κάνε την να αξίζει! Διεκδίκησε τον άνθρωπο που θες, κυνήγα τη δουλειά που επιθυμείς, μάζεψέ τα και πήγαινε στο μέρος που θες να ζήσεις.
Ναι, θέλει ψυχή να αφήσεις τη βολή, θέλει ψυχή να αφήσεις τη σιγουριά, αλλά χωρίς ψυχή τι να την κάνουμε ετούτη τη ζωή μωρέ;
