Γράφει η Γεώρα
Απαιτώ να μου πεις τη συγγνώμη που μου χρωστάς! Με ακούς; Την απαιτώ πλέον, δεν περιμένω απλά, δεν περιμένω να γίνεις άνθρωπος που έχοντας συναίσθημα, τσίπα και ενοχή να έρθεις να μου πεις αυτή την αναθεματισμένη συγγνώμη.
Την απαιτώ! Και την απαιτώ τώρα. Εδώ που είμαστε. Κουράστηκα να κάνω υπομονή, κουράστηκα να δίνω χώρο, κουράστηκα πάντα να είμαι αυτή που κατανοώ, συμπονώ, συγχωρώ. Κουράστηκα να λέω δεν πειράζει, κουράστηκα να ακούω τα ψέματά σου. Κουράστηκα εσένα και ό,τι κάνεις.
Θέλω μία συγγνώμη, μία συγγνώμη γιατί υπήρξα υπερβολικά καλή απέναντί σου, γιατί εκμεταλλεύτηκες την αγάπη μου και την ευαισθησία μου.
Θέλω μία συγγνώμη για να μπορώ και εγώ να λέω πως τουλάχιστον κατάλαβες. Θέλω αυτή τη συγγνώμη που θα με κοιτάς στα μάτια και θα μου την λες, με τον ίδιο τόνο και την ίδια ένταση και θάρρος όπως ήρθες και μου είπες πως με πρόδωσες.
Θέλω αυτή τη συγγνώμη και την απαιτώ γιατί μου ανήκει. Για όλες τις φορές που δεν μίλησα ενώ έπρεπε να σε στείλω σπίτι σου. Για όλες τις φορές που σε αγκάλιασα ενώ δεν το άξιζες.
Απαιτώ τη συγγνώμη που μου χρωστάς για να έχω να λέω πως τουλάχιστον στο τέλος φέρθηκες σαν κύριος. Θέλω μία συγγνώμη και τη ζωή που έχασα πίσω.
Αλλά εφόσον δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, θέλω να σε ακούσω να λες συγγνώμη. Σε ακούω!
Comments are closed