Γράφει η Τζένη Ζάικου
Θέλω μία αγάπη χωρίς αγκάθια. Μία αγάπη να με τυλίξει τρυφερά, να μην έχει έντονες γωνίες που θα με πονάνε.
Θέλω την γαλήνη της αγκαλιάς. Εκείνης της αγκαλιάς, που δεν υπάρχει τίποτα άλλο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μόνο εμείς.
Την ησυχία των μπλεγμένων άκρων, τα χάδια που σε παρηγορούν και σε ωθούν να συνεχίσεις.
Μία τέτοια αγάπη θέλω, χωρίς κλάματα, χωρίς τύψεις. Χωρίς ενοχές και αγωνία. Η μόνη αγωνία που επιθυμώ, είναι αυτή του πότε θα σε δω. Πότε θα σε νιώσω δίπλα μου, τη ζεστασιά και τη σιγουριά σου.
Τη θέλω τη συντροφικότητα. Τη χρειάζομαι. Το «πάμε μαζί, κι όπου μας βγάλει ο δρόμος».
Να ξέρεις τι θέλω πριν καν να το καταλάβω εγώ η ίδια, απλά γιατί με ξέρεις. Τι με ενοχλεί και τι με αναστατώνει. Τι με παιδεύει και τι με κάνει ευτυχισμένη.
Θα είναι επειδή η ψυχή σου αναγνωρίζει την δική μου. Έχουν συνομιλήσει άπειρες φορές στο παρελθόν.
Να με αναγνωρίζεις όπως αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Να μην χρειάζεται να μιλάμε για να επικοινωνήσουμε. Να είναι αρκετό να με κοιτάξεις σταθερά στα μάτια.
Να χαμογελάς και να ξέρω γιατί. Να με ζεσταίνει αυτό το γιατί.
Με κούρασαν οι στεναχώριες και τα μαραζώματα. Οι πληγές μου είναι ακόμη ανοιχτές.
Θέλω λιακάδα και παγωτό και ανάκατα σεντόνια ανάμεσά μας. Τοπία και γέλια μέχρι να πονέσει η κοιλιά μου. Ανέμελες στιγμές.
Θέλω να είσαι εκεί, χωρίς να έχω απαραίτητα κάτι να σου δώσω. Μόνο τον εαυτό μου, με τα καλά και τα κακά του.
Γιατί όταν είσαι δίπλα μου, νιώθω τη γη στέρεη κάτω από τα πόδια μου. Ξέρω πως, ότι και να γίνει, όλα θα τα αντιμετωπίσουμε.
Μία τέτοια αγάπη θέλω, να απλώσω το χέρι μου και να την πιάσω, χωρίς να κοπώ, χωρίς να ματώσω. Απαλή, βελούδινη. Να μπορώ να ζήσω μέσα της. Να μπορώ να αναπνεύσω.
Ούτε άγχη, ούτε τίποτα μωρό μου. Μόνο εμάς. Μία αγάπη να μας καθησυχάσει.
