Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Θέλω να βγω.
Θέλω να ξημερώσω ένα πρωί· όχι το επόμενο, απλά κάποιο πρωί.
Θέλω να περπατήσω όσο γουστάρω. Όσο τραβάει η όρεξή μου, χωρίς να διατρέχω κίνδυνο να τις φάω.
Θέλω να πάω μια βόλτα χωρίς να κοιτάζω την ώρα, χωρίς να κοιτάζω γύρω μου μπας και με έχει δει κανείς.
Θέλω να πιω καφέ, να κάτσω και να μιλήσω μέχρι να ξεμείνω από ανάσα και τα μάτια μου, να κουραστούν να κοιτάζουν· να καταπίνουν τη θέα που τους προσφέρεται μέχρι να πνιγούν.
Θέλω ελευθερία.
Θέλω να νιώσω ελεύθερος να νιώσω χαρούμενος. Ελεύθερος να νιώσω, γενικότερα.
Θέλω να κάνω όλα όσα βρίσκεις άξια τιμωρίας.. κι ας είναι αναπόσπαστα δικαιώματά μου.
