Θέλω να τολμάω να ζω!

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου.

Να νιώσω θέλω πολύ, να μουδιάσει το μυαλό μου από θέλω. Γιατί περνάνε απ’τη ζωή μας άνθρωποι που δεν ξέρουν τι θέλουν και μας κάνουν να καταλάβουμε τι θέλουμε εμείς. Κι αυτό που τώρα θέλω δεν είναι τη ζωή μου πίσω, αλλά τη ζωή μου μπροστά. Κι ας έχει ανασφάλεια κι ας έχει δυσκολίες.

Ξέρεις δεν μου λείπεις πια. Συνήθισα να οσμίζομαι την απουσία χωρίς να με χαρακώνει ο πόνος. Γιατί αγάπησα με πάθος εκείνο το κορίτσι που αυτοσχεδιάζει τα βήματά της μπροστά στην θάλασσα. Εκείνο που αγνοεί τους κινδύνους και παλεύει με τα κύματα. Εκείνο που έμαθε τις αξίες και έδωσε αξία στον εαυτό της. Εκείνο που όταν αγαπά σκορπίζεται, γιατί αγαπάει μοναδικά. Μπόρεσα να διασχίσω τα βήματά της, μπόρεσα να αντέξω την αγάπη της. Μα εκείνο που δεν μπόρεσα ποτέ, είναι να μετατρέψω τα μελαγχολικά της μάτια σε χαμόγελο. Γιατί εκείνη ήξερε ότι ο πραγματικός άνθρωπος είναι ο βυθός του κι όχι η εξωτερική του εμφάνιση.

Δεν κρύβει την ανάγκη της, ποθεί και το δείχνει σαν αγρίμι. Και πολλές φορές σκαρφαλώνει και πέφτει χωρίς να ξέρει που. Και ξέρει ότι η αγάπη απαιτεί δύναμη και πάθος, γιατί πρέπει να είσαι τολμηρός και δυνατός για να αγαπήσεις. Δεν είναι ο χρόνος που μας αλλάζει, είναι εμείς που αλλάζουμε σύμφωνα με τα θέλω μας. Και ναι τώρα δεν σε θέλω, θέλω την ζωή μπροστά μου, στα πόδια μου. Θέλω ένα θέλω τόσο δυνατό που θα διαγράψει τα πάντα γύρω μου, μέσα μου. Θέλω να τολμάω να ελπίζω σε ότι καλύτερο μου δοθεί. Θέλω να τολμάω να ελπίζω σ’ αυτό που μου αξίζει. Θέλω να τολμάω να ζω!