Όσο ο καιρός περνάει τόσο πιο δύσκολο είναι να πραγματοποιηθεί το «μαζί», που τόσες φορές φαντάστηκα. Δεν ξέρω καν σε πια φάση χωρισμού βρίσκομαι, σε πιο επίπεδο. Μάλλον, αντίστοιχό του δεν υπάρχει κι εφευρίσκεται πρώτη φορά για μένα. Θυμό δεν έχω, ούτε στεναχώρια. Δεν κλαίω και δε χτυπιέμαι πια για το χαμό σου. Δεν πηγαίνω στα μέρη που συχνάζεις, ούτε βρίσκω δικαιολογίες για να σε δω. Κανονικά, ακολουθώντας τη φυσική ροή των πραγμάτων θα έπρεπε να σε έχω ξεχάσει. Θα έπρεπε να έχω προχωρήσει παρακάτω, να είσαι απλά μια μικρή παρένθεση στη μέχρι τώρα πορεία μου.
Για έναν ανεξήγητο, όμως, λόγο είσαι παρών στην καθημερινότητά μου. Σαν να περιμένω να σε δω, σαν να περιμένω να μου τηλεφωνήσεις, να με φωνάξεις. Κάποιες μάλιστα φορές είμαι σίγουρη πως θα το κάνεις.
Στέκομαι και περιμένω, βρίσκομαι εν αναμονή κάποιων εξελίξεων, τα οποία όμως, δεν έχουν ούτε λογική, ούτε αφορμή για να συμβούν. Νιώθω, λες και από τη στιγμή που σε γνώρισα βρίσκομαι σε έναν ατέρμονο κύκλο. Στο ανέβασμά μου είναι όσα θετικά πήρα ποτέ από σένα κι όσα σκαλίζω να βρω ακόμα. Έπειτα, η ροή είναι τέτοια που με κάνει να κατηφορίζω γρήγορα. Απομυθοποιώ καταστάσεις, ίσως κι εσένα και βυθίζομαι στη στεναχώρια. Λίγο πριν την επόμενη ανηφόρα, παίρνω απόφαση πως πρέπει να σε ξεχάσω κι αρχίζω να βαδίζω με περισσότερο πείσμα. Μέχρι να βρεθώ στην κορυφή του κύκλου ξανά.
Ένας κύκλος που δεν έχει έξοδο και επαναλαμβάνεται συνειδητά και ασυνείδητα.
Στο δικό μου καινούριο στάδιο υπάρχει έντονα η ανάγκη να παραμείνω αμετακίνητη. Έχω μάλλον βολευτεί τόσο εδώ που μάχομαι καθημερινά με τη λογική μου, για να μην αφήσω κενό φεύγοντας. Συνειδητοποιώ σιγά-σιγά πως ό,τι κι αν μου κάνεις δεν προχωράω παρακάτω και πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω πως μ΄αρέσει κατά βάθος να βασανίζομαι.
Συχνά με αέρα χολυγουντιανής σταρ βγαίνω έξω και διασκεδάζω. Ψάχνω παντού να βρω τον αντικαταστάτη σου. Κάποιον, ο οποίος θα με σώσει από αυτό το βούρκο με νερά, που παραμένουν στάσιμα και βρομίζουν. Κάθε φορά, λοιπόν, οι κεραίες μου είναι ανοιχτές. Πιάνω σήμα και δείχνω τον καλύτερό μου εαυτό. όμως στο τέλος, στην ώρα της τελικής βαθμολογίας, οι περισσότεροι δεν περνάνε τη βάση. Κάτι θα τους λείπει ή κάτι θα έχουν περισσότερο. Ύστερα, επιστρέφω πάλι πίσω σε εσένα.
Θέλω να σωθώ αλλά αρνούμαι τη βοήθεια και νιώθω πάλι να πνίγομαι. Φαίνεται μ΄αρέσει να ταλαιπωρούμε, να θυσιάζω κάτι από τον εαυτό μου για σένα κι ας μην το μάθεις εσύ ποτέ. Διχασμένη ανάμεσα στη λογική και αυτό το ηλίθιο αίσθημα ότι εγώ ανήκω εδώ και πουθενά αλλού.
Μακάρι να μη σε γνώριζα ποτέ. Να μη με έβγαζε ο δρόμος μου ποτέ μπροστά από το δικό σου. Να μη σε κοίταζα, να μη σου μίλαγα. Να μη γνώριζα ποτέ τον καλύτερο εαυτό σου, να μην τον ερωτευόμουν. Να μην ένιωθα εθισμένη στην παρουσία σου. Να μη μου έδειχνες πόσο κακός μπορείς να γίνεις και πόσο σκληρά μπορείς να φερθείς. Πόσες μάσκες μπορείς να φορέσεις και πόσο εύκολα μπορείς να με πληγώσεις χωρίς τύψεις.
Μακάρι να είχα μείνει στους έρωτες μου τους παλιούς. Τις απλές καψούρες, με τα ηλίθια ερωτήματα και τα μέτρια αισθήματα. Να θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο και τυχερό απλά επειδή είμαι με κάποιον. Να μπορώ να φύγω από αυτόν για να προχωρήσω στον επόμενο χωρίς τύψεις και το κρεβάτι μου να γεμίζει με κορμιά κι όχι με σκέψεις, δάκρυα και άπιαστα όνειρα.
Ένα άβουλο και χαζό πλάσμα, το οποίο δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει παρακάτω. Ονειροπαρμένο και γεμάτο ψευδαισθήσεις, τις οποίες αν τολμήσει να εξομολογηθεί, θα την κοροϊδέψουν και θα τη χλευάσουν. Συνειδητά λοιπόν, σου λέω ότι περιμένω ακόμα να έρθεις με τον ίδιο ακριβώς ζήλο που ποθώ να φύγω από μόνη μου.
Join the discussion